ΧΑΘΗΚΕ Η ΑΝΘΡΩΠΙΑ ΣΤΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ
Μέσα στην εκρηκτική και θορυβώδη παρουσία του
πολιτισμού μας, ο οποίος ζυμωμένος στα γρανάζια του υλισμού, δημιουργεί
προϋποθέσεις και ευκαιρίες, βαθύτατης υποβάθμισης των αξιών της ζωής,
βρίσκεται κυριολεκτικά βραχυκυκλωμένος και ο σύγχρονος άνθρωπος.
Γι’ αυτό λοιπόν ο σύγχρονος πολιτισμός μας χτυπημένος από σκληρές και ανάλγητες υλιστικές και εγκοσμιοκρατικές δυνάμεις έχει στερηθεί το πνευματικό φορτίο με αποτέλεσμα να υποστεί κρίση βαθιά. Αυτή η κρίση δεν είναι ένα απλό εποχιακό σύμπτωμα. Είναι ασθένεια που προέρχεται μέσα από τις βραχύχρονες πνευματικές του ρίζες, η οποία σημάδεψε βαριά τη δομή και την ουσία και η οποία τον απογύμνωσε από τα περισσότερα ενδύματα των αξιών. Επομένως αυτή η κρίση οφείλεται στο ραγδαίο υποβιβασμό και την ατονία της πνευματικής υπόστασης.
Αποτέλεσμα όλης αυτής της κοσμογονίας μέσα στον κορμό του πολιτισμού μας και της τυραννικής διαφέντεψης της μηχανής είναι να κτυπηθεί και ο δημιουργός του δηλαδή ο άνθρωπος που ξεφτίζει τις μεγαλόπνοες εφέσεις της ψυχής, του αφαιρεί κάθε ένδυμα κοινωνικότητας και ανθρωπιάς, τον απογυμνώνει από ό, τι πραγματικά μεγάλο και υψηλό για να τον παραδώσει τελικά, έτσι φτωχά πνευματικά και αδύναμο ηθικά, μέσα στα αδηφάγα γρανάζια ενός απάνθρωπου μηχανισμού ο οποίος γεννά την αποξένωση και την απελπισία.
Ο γνωστός φιλόσοφος Χρ. Μαλεβίτσης έλεγε πως αν μπορεί να κατηγορηθεί η εποχή μας για κάτι στα σοβαρά είναι ότι απέκοψε τους δεσμούς που ένωναν τους ανθρώπους μεταξύ τους.
Ο τεχνολογικός κόσμος για να προκόψει θέλησε τους ανθρώπους ως εργαλεία του και φρόντισε να διαλύσει από την αρχή όλα τα περιεχόμενα που τους έδεναν μεταξύ τους, την κοινή πίστη και την πνευματική παράδοση. Έτσι αντιλήφθησαν οι άνθρωποι πως σιγά-σιγά βυθίζονταν σ’ ένα κόσμο ανήκουστης μοναξιάς.
Αυτή ακριβώς η τυραννική αίσθηση της μοναξιάς, που διαιρεί ψυχές και διχάζει συνειδήσεις, η οποία ενεργεί καταλυτικά στην όλη ψυχοσωματική υπόσταση του ανθρώπου, αποτελεί μια τραγική πραγματικότητα μέσα στη θυελλώδη ανθρώπινη ζωή. Η μοναξιά σαν θολό μολυσμένο σύννεφο τυλίγει τους ανθρώπους, πνίγει τις ψυχές όλων μας, αφανίζει τα μονοπάτια επικοινωνίας και της κοινωνίας μας, μας παραχωρεί σαν ισόβιο σύντροφο τη μελαγχολία. Στήνει πέτρινες θλιμμένες κολώνες κει που θα’ πρεπε να δένονται τα χέρια και να συμπλέκονται οι καρδιές στο χορό και στη χαρά της δημιουργίας.
Μοναξιά είναι η βαθύτερη, η υπαρξιακή αίσθηση της μόνωσης και του εγκλεισμού, η οποία δημιουργεί στεγανά μεταξύ των συνανθρώπων και απομονώνει ψυχές και σώματα. Είναι μια πνιγηρή ηθική-πνευματική φυλακή, η οποία τροφοδοτείται αδιάκοπα από τη συνείδηση, δημιουργώντας έτσι ρήγματα στις διαπροσωπικές σχέσεις των ανθρώπων, υποχρεώνοντας το άτομο να αναδιπλώνεται μέσα στο δικό του κόσμο. Να κλείνεται στον ατομισμό του καταργώντας έτσι κάθε σχέση κοινωνικότητας, ενώ συγχρόνως μηδενίζει και τη λυτρωτική έκφραση αυτής της κοινωνικότητας που είναι η αγάπη.
Ο άνθρωπος δημιουργήθηκε για να γίνει κοινωνός του προσωπικού τρόπου της ύπαρξης, δηλαδή της ζωής του Θεού, να γίνει μέτοχος της ελευθερίας και της αγάπης που είναι πράγματι η ζωή. Η αγάπη σαν ένα αδιάκοπο άδειασμα προσφοράς και θυσίας προς τους άλλους σαν μια έμπρακτη και σταθερή άρνηση της μοναξιάς έχει επιδεινωθεί σήμερα.
Από τον κόσμο έχει χαθεί ο άνθρωπος και ο Θεός. Αυτοί που τριγυρνούν γύρω μας δεν είναι άνθρωποι. Είναι φαντάσματα, ομοιόμορφες κρύες μηχανές. Ο πολιτισμός αφάνισε τον άνθρωπο τον έκανε αριθμό. Ο διωγμός αυτός του ανθρώπου προήλθε από το διωγμό του Θεού. Αυτή η περιπέτεια σε στιγμές γόνιμες έρχεται να μας συγκλονίσει..Και κτυπώντας συναγερμό να μας τονίσει, πως μέσα σ’ ένα κόσμο που διαθέτει τα πιο τέλεια μέσα επικοινωνίας, να έχει διακοπεί η επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων. Με ραντάρ αφουγκραζόμαστε τους μακρινούς ορίζοντες κι όμως δεν μπορούμε να αφουγκραστούμε τον εαυτό μας.
Η μοναξιά σαν εσωτερικό ψυχοπνευματικό γεγονός είναι μέγεθος ποιοτικό. Η παρουσίας της στην ανθρώπινη ζωή «μαρτυρεί» μια ατονία πνευματική, αδυναμία ψυχική διαταραχή στον εσωτερικό κόσμο του ανθρώπου.
Γιατί δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά αφού η μοναξιά μηδενίζει την κοινωνικότητα του ανθρώπου, αρνείται τη συντροφικότητα και υψώνει υψηλό δυσθεώρητο τείχος της μόνωσης και απομόνωσης του από το συνάνθρωπο. Σήμερα οι περισσότερες ανθρώπινες καρδιές σημαδεύουν με τα πιο χτυπητά χρώματα αυτή την εσωτερική τραγωδία που ζει ο άνθρωπος. Μια τραγωδία η οποία καθημερινά ενώ επεκτείνεται στο ανθρώπινο μελίσσι που γυροφέρνει στους κοινωνικούς δρόμους, μένει αδέσμευτη και ασύδοτη να χτυπά ψυχές και να ροκανίζει συνειδήσεις.
Δε γινόμαστε πιστεύουμε υπερβολικοί να τονίσουμε ότι η μεγαλύτερη αρρώστια του σύγχρονου ανθρώπου είναι η αίσθηση της μοναξιάς.
Η συνειδητοποίηση ότι ενώ υπάρχει ανάμεσα σ’ ένα ασίγαστο ποτάμι ανθρώπων και εργάζεται μαζί τους στην ουσία είναι μόνος. Η έλλειψη τελικά του συνανθρώπου, αυτού που θα θελήσει ειλικρινά και τίμια να σταθεί «αδελφικά» δίπλα του είναι γεγονός ανύπαρκτο.
Η απουσία του είναι μια θλιβερή αλήθεια.
Ο μόνος τρόπος να απαλλαγούν οι άνθρωποι αυτοί από τη μοναξιά είναι να τους πλησιάσουμε και να δείξουμε ανθρωπιά.
Να τους δώσουμε να καταλάβουν ότι τους νοιαζόμαστε ειλικρινά, ότι υποφέρουμε και μείς μαζί τους, να τους ξαναδώσουμε τη ζωοποιό πίστη και να τους τονώσουμε την ελπίδα για τη ζωή. Αυτή είναι η καλύτερη, η μοναδική περίπτωση που μπορούμε να βοηθήσουμε, να νοιώσουν κι αυτοί παιδιά του ίδιου με μας Θεού κι έχουν δικαίωμα για μια ήσυχη ζωή.
ΠΗΓΗ
Γεώργιος Γιαννάκης
Γι’ αυτό λοιπόν ο σύγχρονος πολιτισμός μας χτυπημένος από σκληρές και ανάλγητες υλιστικές και εγκοσμιοκρατικές δυνάμεις έχει στερηθεί το πνευματικό φορτίο με αποτέλεσμα να υποστεί κρίση βαθιά. Αυτή η κρίση δεν είναι ένα απλό εποχιακό σύμπτωμα. Είναι ασθένεια που προέρχεται μέσα από τις βραχύχρονες πνευματικές του ρίζες, η οποία σημάδεψε βαριά τη δομή και την ουσία και η οποία τον απογύμνωσε από τα περισσότερα ενδύματα των αξιών. Επομένως αυτή η κρίση οφείλεται στο ραγδαίο υποβιβασμό και την ατονία της πνευματικής υπόστασης.
Αποτέλεσμα όλης αυτής της κοσμογονίας μέσα στον κορμό του πολιτισμού μας και της τυραννικής διαφέντεψης της μηχανής είναι να κτυπηθεί και ο δημιουργός του δηλαδή ο άνθρωπος που ξεφτίζει τις μεγαλόπνοες εφέσεις της ψυχής, του αφαιρεί κάθε ένδυμα κοινωνικότητας και ανθρωπιάς, τον απογυμνώνει από ό, τι πραγματικά μεγάλο και υψηλό για να τον παραδώσει τελικά, έτσι φτωχά πνευματικά και αδύναμο ηθικά, μέσα στα αδηφάγα γρανάζια ενός απάνθρωπου μηχανισμού ο οποίος γεννά την αποξένωση και την απελπισία.
Ο γνωστός φιλόσοφος Χρ. Μαλεβίτσης έλεγε πως αν μπορεί να κατηγορηθεί η εποχή μας για κάτι στα σοβαρά είναι ότι απέκοψε τους δεσμούς που ένωναν τους ανθρώπους μεταξύ τους.
Ο τεχνολογικός κόσμος για να προκόψει θέλησε τους ανθρώπους ως εργαλεία του και φρόντισε να διαλύσει από την αρχή όλα τα περιεχόμενα που τους έδεναν μεταξύ τους, την κοινή πίστη και την πνευματική παράδοση. Έτσι αντιλήφθησαν οι άνθρωποι πως σιγά-σιγά βυθίζονταν σ’ ένα κόσμο ανήκουστης μοναξιάς.
Αυτή ακριβώς η τυραννική αίσθηση της μοναξιάς, που διαιρεί ψυχές και διχάζει συνειδήσεις, η οποία ενεργεί καταλυτικά στην όλη ψυχοσωματική υπόσταση του ανθρώπου, αποτελεί μια τραγική πραγματικότητα μέσα στη θυελλώδη ανθρώπινη ζωή. Η μοναξιά σαν θολό μολυσμένο σύννεφο τυλίγει τους ανθρώπους, πνίγει τις ψυχές όλων μας, αφανίζει τα μονοπάτια επικοινωνίας και της κοινωνίας μας, μας παραχωρεί σαν ισόβιο σύντροφο τη μελαγχολία. Στήνει πέτρινες θλιμμένες κολώνες κει που θα’ πρεπε να δένονται τα χέρια και να συμπλέκονται οι καρδιές στο χορό και στη χαρά της δημιουργίας.
Μοναξιά είναι η βαθύτερη, η υπαρξιακή αίσθηση της μόνωσης και του εγκλεισμού, η οποία δημιουργεί στεγανά μεταξύ των συνανθρώπων και απομονώνει ψυχές και σώματα. Είναι μια πνιγηρή ηθική-πνευματική φυλακή, η οποία τροφοδοτείται αδιάκοπα από τη συνείδηση, δημιουργώντας έτσι ρήγματα στις διαπροσωπικές σχέσεις των ανθρώπων, υποχρεώνοντας το άτομο να αναδιπλώνεται μέσα στο δικό του κόσμο. Να κλείνεται στον ατομισμό του καταργώντας έτσι κάθε σχέση κοινωνικότητας, ενώ συγχρόνως μηδενίζει και τη λυτρωτική έκφραση αυτής της κοινωνικότητας που είναι η αγάπη.
Ο άνθρωπος δημιουργήθηκε για να γίνει κοινωνός του προσωπικού τρόπου της ύπαρξης, δηλαδή της ζωής του Θεού, να γίνει μέτοχος της ελευθερίας και της αγάπης που είναι πράγματι η ζωή. Η αγάπη σαν ένα αδιάκοπο άδειασμα προσφοράς και θυσίας προς τους άλλους σαν μια έμπρακτη και σταθερή άρνηση της μοναξιάς έχει επιδεινωθεί σήμερα.
Από τον κόσμο έχει χαθεί ο άνθρωπος και ο Θεός. Αυτοί που τριγυρνούν γύρω μας δεν είναι άνθρωποι. Είναι φαντάσματα, ομοιόμορφες κρύες μηχανές. Ο πολιτισμός αφάνισε τον άνθρωπο τον έκανε αριθμό. Ο διωγμός αυτός του ανθρώπου προήλθε από το διωγμό του Θεού. Αυτή η περιπέτεια σε στιγμές γόνιμες έρχεται να μας συγκλονίσει..Και κτυπώντας συναγερμό να μας τονίσει, πως μέσα σ’ ένα κόσμο που διαθέτει τα πιο τέλεια μέσα επικοινωνίας, να έχει διακοπεί η επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων. Με ραντάρ αφουγκραζόμαστε τους μακρινούς ορίζοντες κι όμως δεν μπορούμε να αφουγκραστούμε τον εαυτό μας.
Η μοναξιά σαν εσωτερικό ψυχοπνευματικό γεγονός είναι μέγεθος ποιοτικό. Η παρουσίας της στην ανθρώπινη ζωή «μαρτυρεί» μια ατονία πνευματική, αδυναμία ψυχική διαταραχή στον εσωτερικό κόσμο του ανθρώπου.
Γιατί δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά αφού η μοναξιά μηδενίζει την κοινωνικότητα του ανθρώπου, αρνείται τη συντροφικότητα και υψώνει υψηλό δυσθεώρητο τείχος της μόνωσης και απομόνωσης του από το συνάνθρωπο. Σήμερα οι περισσότερες ανθρώπινες καρδιές σημαδεύουν με τα πιο χτυπητά χρώματα αυτή την εσωτερική τραγωδία που ζει ο άνθρωπος. Μια τραγωδία η οποία καθημερινά ενώ επεκτείνεται στο ανθρώπινο μελίσσι που γυροφέρνει στους κοινωνικούς δρόμους, μένει αδέσμευτη και ασύδοτη να χτυπά ψυχές και να ροκανίζει συνειδήσεις.
Δε γινόμαστε πιστεύουμε υπερβολικοί να τονίσουμε ότι η μεγαλύτερη αρρώστια του σύγχρονου ανθρώπου είναι η αίσθηση της μοναξιάς.
Η συνειδητοποίηση ότι ενώ υπάρχει ανάμεσα σ’ ένα ασίγαστο ποτάμι ανθρώπων και εργάζεται μαζί τους στην ουσία είναι μόνος. Η έλλειψη τελικά του συνανθρώπου, αυτού που θα θελήσει ειλικρινά και τίμια να σταθεί «αδελφικά» δίπλα του είναι γεγονός ανύπαρκτο.
Η απουσία του είναι μια θλιβερή αλήθεια.
Ο μόνος τρόπος να απαλλαγούν οι άνθρωποι αυτοί από τη μοναξιά είναι να τους πλησιάσουμε και να δείξουμε ανθρωπιά.
Να τους δώσουμε να καταλάβουν ότι τους νοιαζόμαστε ειλικρινά, ότι υποφέρουμε και μείς μαζί τους, να τους ξαναδώσουμε τη ζωοποιό πίστη και να τους τονώσουμε την ελπίδα για τη ζωή. Αυτή είναι η καλύτερη, η μοναδική περίπτωση που μπορούμε να βοηθήσουμε, να νοιώσουν κι αυτοί παιδιά του ίδιου με μας Θεού κι έχουν δικαίωμα για μια ήσυχη ζωή.
ΠΗΓΗ
Γεώργιος Γιαννάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου