Η Φυγή, Παντελής Λιάκας

Ήσουν μια αναλαμπή
μέσα στη μοναξιά μου
σε γέννησε ο ουρανός και
μπήκες στα όνειρά μου
Aναδιαμόρφωσες τη σκέψη και
όλη την ύπαρξή μου
προσδίδοντας νόημα πνοής
στην αδειανή ζωή μου.
Ήσουν μια αχτίδα φωτός
που χάραξε την ψυχή μου
μα τώρα πια έδυσες αφήνοντας
την πνιγηρή ανάμνησή σου.
Το σπίτι που ήταν κάποτε 
λυχνάρι
ζωντάνιας στην ψυχή μου
μεταμορφώθηκε άξαφνα
σε σκοτεινή θύμηση της φυγής σου
που φυλακίζει με ισόβια δεσμά 
εικόνων 
αδιόρατου κολαστηρίου.
Την νύχτα που η αόρατη μορφή
της σκέψης σου με ταλανίζει
κάθομαι στην ακρογιαλιά
της θλίψης 
προσμένοντας να με αντικρίσει
αλλά οι σκέψεις μεταμορφώνονται
σε εφιάλτη 
ήλιου που παύει να φωτίζει.
Ο αέρας που φυσούσε κάποτε
γαλήνια στο άδειο πρόσωπό μου
φέρνοντας τις ευωδιές
ζωντανής αύρας 
που είχες στο λαιμό σου
μετατράπηκε σε μονότονο ήχο
ψευδαίσθησης 
του πλανερού σώματός μου.
Συναίσθημα 
που νοερά ταξίδεψε και
χάθηκε σε άγνωστη πορεία
σαν σκέψεις έρημων πηγαδιών
που στέρεψαν από ευτυχία
φτερούγισες και εσύ από εδώ
βυθίζοντας τη σκέψη μου σε αέναη δυστυχία. 



Λιάκας Παντελής