Η αξία της παιδείας

  Ένα εκ των πλέον σύνθετων θεμάτων προς διερεύνηση είναι το θέμα της παιδείας.Και αν η παιδεία πολύ συχνά προβάλλεται ως η λύση σε σοβαρότατα προβλήματα της εποχής μας,κι αν η απουσία παιδείας ως το βασικό αίτιο των προβλημάτων αυτών,πολλοί λίγοι είναι αυτοί που αντιλαμβάνονται σε (αρκετά) μεγάλο βαθμό το τι τελικά είναι η παιδεία και πόσο σημαντική είναι για τον άνθρωπο.
Στόχος μου λοιπόν είναι να ορίσω με το κείμενο αυτό την πολύ σύνθετη αυτή έννοια και να καταδείξω τη σημασία της για τον άνθρωπο.

  Στα πλαίσια αυτής της προσπάθειας θα κάνω μερικές παρατηρήσεις.
Αν κάποιος σκοτώσει έναν άνθρωπο πάει φυλακή,αν όμως σκοτώσει ένα ζώο συνήθως δεν τιμωρείται καν. 
Αν κάποιος επιστήμονας θέλει να κάνει ένα πείραμα και χρειάζεται πειραματόζωα,τότε αυτά επιβάλλεται να είναι ζώα και δεν επιτρέπεται να είναι άνθρωποι. 
Αν ένας άνθρωπος νοιώσει μοναξιά,τότε πιθανότατα θα ψάξει έναν άλλο άνθρωπο για να του κάνει παρέα κι όχι ένα ζώο. Όλες αυτές και πολλές ακόμα παρατηρήσεις αποδεικνύουν ότι υπάρχει μια γενική,πανανθρώπινη πίστη ότι ο άνθρωπος είναι ανώτερος από τα άλλα όντα,άποψη την οποία ενστερνίζεται η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων.

Που οφείλεται όμως αυτή η ανωτερότητα;
Οφείλεται καθαρά στο γεγονός ότι ο άνθρωπος είναι το μοναδικό ον που διαθέτει μυαλό,αντίληψη και λογική;Για να απαντήσω στο ερώτημα αυτό θα χρησιμοποιήσω τα λόγια του Αριστοτέλη,του σπουδαίου αυτού φιλοσόφου <<διό ανοσιώτατον και αγριώτατον άνευ αρετής>>.
Λέει δηλαδή ο Αριστοτέλης ότι ο άνθρωπος χωρίς αρετή μπορεί να γίνει το πιο ανόσιο και το αγριότερο από όλα τα ζώα. 
Θεωρούσε επομένως κι ο Αριστοτέλης ότι δεν είναι το μυαλό(οι διανοητικές αρετές κατά τον ίδιο) αυτό που κάνει τον άνθρωπο καλύτερο από τα υπόλοιπα ζώα,αλλά η (ηθική)αρετή.Περισσότερο μάλλον η παιδεία(μέρος της οποίας αποτελεί κι η ηθική αρετή),η οποία στα λατινικά ονομάζεται humanitas και έτσι φαίνεται ότι αποτελεί χαρακτηριστικό μόνο των ανθρώπων,είναι αυτή που κάνει τον άνθρωπο να είναι στα αλήθεια το ανώτατο όλων των όντων.

  Βέβαια ένα ερώτημα είναι το τι τελικά είναι η παιδεία και ποια η σημασία της για τον άνθρωπο.Παιδεία αρχικά σήμαινε αυτό που πρέπει να διδαχθεί το παιδί και στη συνέχεια απέκτησε την έννοια της γενικότερης πνευματικής καλλιέργειας. 
Ουσιαστικά είναι το σύνολο των πνευματικών αγαθών που αποκτάει ο κάθε άνθρωπος(για αυτό η παιδεία είναι σημαντικότερη από τη μόρφωση που είναι ένα μονάχα πνευματικό αγαθό). 
Για να συμπεριφέρεται δηλαδή κάποιος όπως αρμόζει σε έναν άνθρωπο και να μπορεί επομένως να θεωρηθεί ανώτερος από τα υπόλοιπα ζώα,πρέπει να διαθέτει σε έναν επαρκή βαθμό τα αγαθά αυτά.
Τα πνευματικά αγαθά που συναπαρτίζουν την παιδεία είναι πολλά,αλλά τα βασικότερα είναι τρία:η ηθική αρετή,που κάνει τον άνθρωπο να φέρεται σωστά στους άλλους ανθρώπους, η κριτική ικανότητα,που του δίνει τη δυνατότητα να σκέφτεται σωστά και να κρίνει με ωριμότητα τι είναι σωστό και τι όχι και το καλλιτεχνικό αισθητήριο που του δίνει την ικανότητα να συναισθανθεί την αξία διάφορων έργων τέχνης και τη σημασία τους.

  Το σημαντικότερο βέβαια και από τα τρία είναι το πρώτο:η ηθική αρετή (να ξεκαθαρίσω βέβαια ότι η ηθική αρετή είναι ένα στάδιο ανώτερο από την καλοσύνη,όπως θα φανεί και στη συνέχεια), κάτι που φαίνεται από το γεγονός ότι όχι μόνο ο Αριστοτέλης αλλά κι άλλοι σπουδαίοι αρχαίοι Έλληνες διανοητές υποστήριξαν την άποψη ότι δίχως αυτή είναι αδύνατον να υπάρχουν ανθρώπινες κοινωνίες,κάτι αρκετά λογικό,αφού ο ένας άνθρωπος δε θα σεβόταν τον άλλο κι έτσι οι κοινωνίες θα διασπάζονταν, αλλά κι από το γεγονός ότι τα σημαντικότερα προβλήματα της εποχής μας είναι προϊόντα της έλλειψης της ηθικής αρετής (π.χ.η εκμετάλλευση των αδύναμων από τους δυνατούς). 

Η ηθική αρετή πηγάζει από την αποδοχή της αρχής της ισότητας,σύμφωνα με την οποία όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι κι επομένως ο καθένας πρέπει να σέβεται την προσωπικότητα και τα δικαιώματα του άλλου,με τον ίδιο τρόπο που σέβεται και τη δική του προσωπικότητα και τα δικά του δικαιώματα. Μπορεί αυτό να φαίνεται σε κάποιους υπερβολικά <<αγαθό>>, αλλά, όπως μπορεί να αντιληφθεί οποιοσδήποτε κάνει τον κόπο να το σκεφτεί σοβαρά κι ώριμα, είναι ο μόνος τρόπος για να λειτουργήσουν οι ανθρώπινες κοινωνίες. 

Το βασικό λοιπόν γνώρισμα του ανθρώπου που διαθέτει παιδεία είναι ότι σέβεται τους συνανθρώπους του,ακόμα κι αυτούς που δε συμπαθεί, και δεν προσπαθεί να τους βλάψει με κανένα τρόπο,ακόμη κι αν έχει τη δύναμη να το κάνει. Μάλιστα για να θεωρηθεί ένας άνθρωπος ηθικός πρέπει να πράττει έτσι με τη θέληση του,η τέλεση ηθικών πράξεων να του προκαλεί ευχαρίστηση κι όχι να συμπεριφέρεται με ηθικό τρόπο για να αποφύγει την κοινωνική κατακραυγή ή κάποια άλλη ποινή.

                                                  

  Ένα πολύ σημαντικό πνευματικό αγαθό είναι επίσης κι η κριτική ικανότητα.Η κριτική ικανότητα είναι απαραίτητη ώστε κάποιος να είναι ουσιαστικά ελεύθερος,αφού όταν τη διαθέτει μπορεί να κρίνει ο ίδιος τι είναι σωστό και τι όχι για την επίτευξη ενός σκοπού,τι άξιο και τι ανάξιο να γίνει, να παίρνει αποφάσεις με περισσότερες πιθανότητες να είναι σωστές και γενικά να κρίνει σωστά.
Επομένως,όταν κάποιος διαθέτει ελλειπή,ή και ανύπαρκτη κριτική ικανότητα,τότε εύκολα παραπλανάται και ποδηγετείται από κάποιον τον οποίο εμπιστεύεται,ενώ αδυνατεί να κρίνει ο ίδιος τι είναι καλό να κάνει για να πετύχει τον όποιο στόχο του,ένα είδος δηλαδή πνευματικής σκλαβιάς. 
Βέβαια η κριτική ικανότητα δε συνεπάγεται κι ηθική αρετή.

Είναι δυνατόν κάποιος να κρίνει σωστά σχετικά με το τι πρέπει να κάνει για να πετύχει έναν ανήθικο σκοπό. 
Θα μπορούσαμε λοιπόν να πούμε ότι η κριτική ικανότητα συμπληρώνει την ηθική αρετή,αφού χάρη σε αυτήν ο (ηθικός) άνθρωπος μπορεί να κρίνει τι είναι καλό να κάνει(μπορεί κάποιος να έχει τη διάθεση να κάνει καλές-ηθικές πράξεις,να μην έχει όμως την κριτική ικανότητα που θα του επιτρέψει να γνωρίζει αν μια πράξη είναι, ή όχι, καλή).

Επιπλέον η ύπαρξη πολιτών με ανεπτυγμένη κριτική ικανότητα είναι υπέρ-απαραίτητη σε ένα δημοκρατικό πολίτευμα το οποίο προάγει την ισηγορία,ίσες δηλαδή ευκαιρίες σε όλους για συμμετοχή στα κοινά, η οποία από ένα πολύ δίκαιο μέτρο καταντάει,όταν οι πολίτες στερούνται επαρκούς κριτικής ικανότητας,πρόβλημα,αφού η πλειοψηφία των πολιτών αδυνατεί να πάρει σωστές αποφάσεις για το σύνολο κι έτσι η δημοκρατία μετατρέπεται σε οχλοκρατία,όπου κυβερνά ο,κατά τον Πλάτωνα,<<άπειρος παιδείας όχλος>>.

Βέβαια η κριτική ικανότητα δεν αφορά μόνο την πολιτική δραστηριότητα των ατόμων,αλλά ακόμα και τις πιο απλές πράξεις(όπως π.χ. το να μπορεί κανείς να κρίνει ότι το να πετάει σκουπίδια στο δρόμο είναι λάθος).

 Τέλος,το <<καλό>> καλλιτεχνικό αισθητήριο είναι ένα πολύ σπουδαίο κτήμα του ανθρώπου.Αυτό γίνεται εύκολα κατανοητό αν αναλογιστεί κανείς την πολύ σημαντική επίδραση της τέχνης στην ανθρώπινη ψυχή.
Η τέχνη,με όλες τις μορφές της,διαμορφώνει την ψυχή-χαρακτήρα και εξασκεί με τρόπο μοναδικό και το μυαλό του ανθρώπου,επομένως είναι πολύ σημαντικό κάποιος να διαθέτει <<καλό>> καλλιτεχνικό αισθητήριο που θα τον βοηθήσει να την προσεγγίσει σωστά.
Το καλλιτεχνικό αισθητήριο θα βοηθήσει τον άνθρωπο από τη μία πλευρά να κρίνει (έχει κάποια σχέση λοιπόν και με την κριτική ικανότητα)αν ένα έργο τέχνης είναι αξιόλογο και μπορεί να του προσφέρει χρήσιμα ψυχικά-πνευματικά αγαθά,ώστε να καταπιαστεί μαζί του,καθώς και να αντιληφθεί πλήρως τα μηνύματα ενός έργου τέχνης και να επωφεληθεί πλήρως από αυτό.
Το καλλιτεχνικό αισθητήριο είναι επομένως απαραίτητο για να κερδίσει κάποιος τα πραγματικά <<δώρα>> της τέχνης και να κάνει χρήση τους,αφού,όταν αυτό απουσιάζει,τότε ο άνθρωπος καταφεύγει σε εύπεπτα έργα τέχνης, χωρίς βαθύτερο νόημα,απομακρύνεται από το επιθυμητό στάδιο της ψυχαγωγίας (ευχαρίστηση συνοδευόμενη από την απόκτηση πνευματικών-ψυχικών αναγκών),μέσω της τέχνης,και προσεγγίζει το στάδιο της διασκέδασης(αποσκοπεί αποκλειστικά στην ευχαρίστηση,με ευτελείς μάλιστα τρόπους), ενώ,ακόμα κι όταν έρθει σε επαφή με ανώτατα έργα τέχνης,αδυνατεί να αντιληφθεί τη σπουδαιότητα και τα νοήματά τους και να επωφεληθεί από αυτά.

  Ένα δεύτερο πολύ συχνό ερώτημα είναι αν τελικά η παιδεία είναι κάτι που είναι χρήσιμο για τον άνθρωπο ή μήπως είναι μια άχρηστη πολυτέλεια.
Πράγματι,αν κρίνει κάποιος με τον υλιστικό και χρησιμοθηρικό τρόπο που σκέπτονται οι άνθρωποι σήμερα,η παιδεία είναι κάτι άχρηστο αφού δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να καλύψει τις βιολογικές ανάγκες του ανθρώπου(ή τουλάχιστον αυτό νομίζουν οι περισσότεροι),που θεωρούνται από την πλειονότητα των ανθρώπων οι σημαντικότερες όλων.

Τη δική μου θέση στο ερώτημα αυτό θα τη δώσω με ένα παράδειγμα.Ας θεωρήσουμε λοιπόν ότι έχουμε ένα φτηνό(απλή κατασκευή),ένα κανονικό(κανονική συσκευή) κι ένα ακριβό(σύνθετη κατασκευή) αυτοκίνητο.

Το ακριβό θα τρέχει γρηγορότερα και το φτηνό αργότερα από τα υπόλοιπα.

Αντίστοιχα όμως και το ακριβό θα έχει μεγαλύτερες (ενεργειακές) ανάγκες ενώ το φτηνό μικρότερες από τα άλλα.

Το παράδειγμα αυτό αποδεικνύει ότι όσο πιο σύνθετη είναι μια μηχανή,τόσο μεγαλύτερες δυνατότητες,αλλά και τόσο μεγαλύτερες ανάγκες έχει.Το ίδιο συμβαίνει και με τις διάφορες μορφές ζωής.

Οι ιοί λοιπόν,που αποτελούν την απλούστερη μορφή ζωής έχουν ελάχιστες δυνατότητες (γι'αυτό αναγκάζονται να παρασιτούν σε άλλους οργανισμούς για να επιβιώσουν) και η μόνη τους ανάγκη είναι η ανάγκη να αναπαραχθούν,αφού εγκατασταθούν στο εσωτερικό κάποιου ξενιστή.

Τα ζώα πάλι,μια μορφή ζωής μέτριας πολυπλοκότητας έχουν μεγαλύτερες και περισσότερες ιδιότητες(διαφορετικές το καθένα), αντίστοιχα όμως και μεγαλύτερες και περισσότερες ανάγκες(ανάγκη για φαγητό,ξεκούραση,αναπνοή, αναπαραγωγή).

Τέλος ο άνθρωπος,η πιο σύνθετη μορφή ζωής στον πλανήτη,έχει μεγαλύτερες δυνατότητες από κάθε άλλο ον(κάτι που μαρτυρούν και τα σπουδαία και πολυάριθμα τεχνολογικά του επιτεύγματα) και επομένως και μεγαλύτερες ανάγκες από κάθε άλλο ον.

Πέρα από τις ανάγκες των ζώων,που κυρίως αφορούν το σώμα,αφού τα ζώα έχουν πολύ απλά συναισθήματα,σε σχέση με αυτά των ανθρώπων,και καθόλου σοφία και φρόνηση,ο άνθρωπος έχει και ανάγκες που αφορούν την ψυχή και το μυαλό του.

Οι ανάγκες αυτές(πνευματικές-συναισθηματικές)για να καλυφθούν χρειάζονται και τα πνευματικά αγαθά,τα οποία,όπως προαναφέρθηκε,ονομάζονται στο σύνολό τους παιδεία.

Επομένως η παιδεία είναι απαραίτητη για τον άνθρωπο,εξίσου απαραίτητη με τα υλικά αγαθά που καλύπτουν τις άλλες,τις σωματικές ανάγκες.
Οι άνθρωποι λοιπόν που ενδιαφέρονται μονάχα για την κάλυψη των σωματικών-βιολογικών τους αναγκών στην ουσία τους δε διαφέρουν από τα ζώα αφού η παιδεία(πνευματικά αγαθά) είναι αυτό που κάνει τον άνθρωπο ανώτερο από αυτά.
          

   Φαίνεται επομένως η πολύ μεγάλη αξία της παιδείας για τον άνθρωπο,καθώς κι η ανάγκη για αναβάθμισή της και παροχή της σε όλους ανεξαιρέτως τους ανθρώπους.

Η παιδεία λανθασμένα θεωρείται μια περιττή πολυτέλεια.
Στην πραγματικότητα είναι μια ουσιαστική αναγκαιότητα που έχει και πρακτική χρησιμότητα αφού αν οι άνθρωποι μιας κοινωνίας δε διαθέτουν την απαραίτητη παιδεία, αυτή είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι είναι αδύνατο να προοδεύσει (στο σύνολό της) στους περισσότερους τομείς κι ακόμα η παροχή παιδείας στους πολίτες μπορεί να είναι η λύση πολλών προβλημάτων της εποχής μας(όπως π.χ. η μαζοποίηση).

Το πώς μπορεί ένας άνθρωπος να αποκτήσει την απαιτούμενη παιδεία,θα το εξετάσω στο επόμενο δοκίμιο.

ΠΗΓΗ

Homo Cogitans

Eλληνική: Ομιλείται και γράφεται επί 4.000 χρόνια

"Η αγγλική γλώσσα έχει 490.000 λέξεις από τις οποίες 41.615 λέξεις είναι από την ελληνική γλώσσα (βιβλίο Γκίνες). Η ελληνική με την μαθηματική δομή της είναι η γλώσσα της πληροφορικής και της νέας γενιάς των εξελιγμένων υπολογιστών, διότι μόνο σε αυτήν δεν υπάρχουν όρια". (Μπιλ Γκέιτς).

"Η ελληνική και η κινέζικη είναι οι μόνες γλώσσες με συνεχή ζώσα παρουσία από τους ίδιους λαούς και στον ίδιο χώρο εδώ και 4.000 έτη. Όλες οι γλώσσες θεωρούνται κρυφοελληνικές, με πλούσια δάνεια από την μητέρα των γλωσσών, την ελληνική". (Francisco Adrados, γλωσσολόγος).

Tο πρώτο μεγάλο πλήγμα που δέχθηκε η Ελληνική γλώσσα ήταν η μεταρρύθμιση του 1976 με την κατάργηση των αρχαίων Ελληνικών και η δια νόμου καθιέρωση της Δημοτικής και του μονοτονικού, που σήμερα κατάντησε ατονικό.

Έτερο μεγάλο πλήγμα είναι ότι η οικογένεια και ο δάσκαλος αντικαταστάθηκαν από την τηλεόραση, που ασκεί ολέθρια επίδραση όχι μόνο στην γλώσσα, αλλά και στον χαρακτήρα και στο ήθος. (Αντώνης Κουνάδης, ακαδημαϊκός)

Το CNN σε συνεργασία με την εταιρεία υπολογιστών apple ετοίμασαν ένα εύκολο πρόγραμμα εκμάθησης ελληνικών προς τους αγγλόφωνους και ισπανόφωνους των ΗΠΑ. Το σκεπτικό αυτής της πρωτοβουλίας ήταν ότι η ελληνική εντείνει το ορθολογικό πνεύμα, ξύνει το επιχειρηματικό πνεύμα και προτρέπει τους πολίτες προς την δημιουργικότητα.

Μετρώντας τις διαφορετικές λέξεις που έχει η κάθε γλώσσα βλέπουμε ότι όλες έχουν από αρκετές χιλιάδες, άρα είναι αδύνατο να υπάρξει γραφή που να έχει τόσα γράμματα όσες και οι λέξεις μιας γλώσσας, γιατί κανένας δε θα θυμόταν τόσα πολλά σύμβολα.

Το ίδιο ισχύει και με τις διαφορετικές συλλαβές των λέξεων (π.χ. τις: α, αβ, βα, βρα, βε, ου) που έχει η κάθε γλώσσα.

Μετρώντας επίσης τους διαφορετικούς φθόγγους των λέξεων (τους: α, β, γ.) που έχει η κάθε γλώσσα βλέπουμε ότι αυτοί είναι σχετικά λίγοι, είναι μόλις 20, δηλαδή οι εξής: α, ε, ο, ου, ι, κ, γ, χ, τ, δ, θ, π, β, φ, μ, ν, λ, ρ, σ, ζ , όμως, αν καταγράφουμε τις λέξεις μόνο ως έχουν φθογγικά, δε διακρίνονται οι ομόηχες, π.χ.: «τίχι» = τείχη, τοίχοι, τύχη, τύχει, «καλί» = καλοί & καλή & καλεί.

Επομένως, δεν είναι δυνατό να υπάρξει γραφή που να έχει τόσα γράμματα όσοι και οι διαφορετικοί φθόγγοι των λέξεων. Προ αυτού του προβλήματος οι άνθρωποι κατάφυγαν σε διάφορα τεχνάσματα, για να επιτύχουν την καταγραφή του προφορικού λόγου, κυριότερα των οποίων είναι το αιγυπτιακό και το ελληνικό.

Το τέχνασμα που επινόησαν οι αρχαίοι Έλληνες προκειμένου να καταφέρουν να καταγράφουν φωνητικά τις λέξεις, ήταν η χρησιμοποίηση από τη μια τόσων γραμμάτων όσοι και οι φθόγγοι των λέξεων, φωνηέντων και συμφώνων, δηλαδή των γραμμάτων: Α(α), Β(β), Γ(γ). και από την άλλη κάποιων ομόφωνων γραμμάτων, δηλαδή των: Ω(ο) & Ο(ο), Η(η) & Υ(υ) & Ι(ι) με τα οποία, βάσει κανόνων, αφενός υποδείχνεται η ετυμολογία (= το μέρος λόγου ή ο τύπος κ.τ.λ.), άρα το ακριβές νόημα των λέξεων και αφετέρου διακρίνονται οι ομόηχες λέξεις, πρβ π.χ.: τύχη & τείχη & τύχει & τοίχοι, λίπη & λείπει & λύπη.

Παράβαλε π.χ. ότι στην ελληνική γραφή έχει κανονιστεί να γράφουμε το τελευταίο φωνήεν των ρημάτων με τα γράμματα – ω, ει και των πτωτικών με τα – ο,ι,η, ώστε να διακρίνονται οι ομόηχοι τύποι: καλώ & καλό, καλεί & καλή, σύκο & σήκω, φιλί & φυλή, φιλώ & φύλο. Παράβαλε ομοίως ότι στην ελληνική γραφή έχει κανονιστεί να γράφουμε τα κύρια ονόματα με κεφαλαίο γράμμα και τα κοινά με μικρό, για διάκριση των ομόφωνων λέξεων: νίκη & Νίκη, αγαθή & Αγαθή.

ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ

Τα Ελληνικά είναι η μόνη γλώσσα στον κόσμο που ομιλείται και γράφεται συνεχώς επί 4.000 τουλάχιστον συναπτά έτη, καθώς ο Arthur Evans διέκρινε τρεις φάσεις στην ιστορία της Μινωικής γραφής, εκ των οποίων η πρώτη από το 2000 π.Χ. ώς το 1650 π.Χ.

Μπορεί κάποιος να διαφωνήσει και να πει ότι τα Αρχαία και τα Νέα Ελληνικά είναι διαφορετικές γλώσσες, αλλά κάτι τέτοιο φυσικά και είναι τελείως αναληθές.

Ο ίδιος ο Οδυσσέας Ελύτης είπε «Εγώ δεν ξέρω να υπάρχει παρά μία γλώσσα, η ενιαία Ελληνική γλώσσα. Το να λέει ο Έλληνας ποιητής, ακόμα και σήμερα, ο ουρανός, η θάλασσα, ο ήλιος, η σελήνη, ο άνεμος, όπως το έλεγαν η Σαπφώ και ο Αρχίλοχος, δεν είναι μικρό πράγμα. Είναι πολύ σπουδαίο. Επικοινωνούμε κάθε στιγμή μιλώντας με τις ρίζες που βρίσκονται εκεί. Στα Αρχαία».

Ο μεγάλος διδάσκαλος του γένους Αδαμάντιος Κοραής είχε πει: «Όποιος χωρίς την γνώση της Αρχαίας επιχειρεί να μελετήσει και να ερμηνεύσει την Νέαν, ή απατάται ή απατά».

Παρ’ ότι πέρασαν χιλιάδες χρόνια, όλες οι Ομηρικές λέξεις έχουν διασωθεί μέχρι σήμερα. Μπορεί να μην διατηρήθηκαν ατόφιες, άλλα έχουν μείνει στην γλώσσα μας μέσω των παραγώγων τους.

Μπορεί να λέμε νερό αντί για ύδωρ αλλά λέμε υδροφόρα, υδραγωγείο και αφυδάτωση. Μπορεί να μην χρησιμοποιούμε το ρήμα δέρκομαι (βλέπω) αλλά χρησιμοποιούμε την λέξη οξυδερκής. Μπορεί να μην χρησιμοποιούμε την λέξη αυδή (φωνή) αλλά παρ’ όλα αυτά λέμε άναυδος και απηύδησα.

Επίσης, σήμερα δεν λέμε λωπούς τα ρούχα, αλλά λέμε την λέξη «λωποδύτης» που σημαίνει «αυτός που βυθίζει (δύει) το χέρι του μέσα στο ρούχο σου (λωπή) για να σε κλέψει».

Η Γραμμική Β’ είναι και αυτή καθαρά Ελληνική, γνήσιος πρόγονος της Αρχαίας Ελληνικής. Άγγλος αρχιτέκτονας Μάικλ Βέντρις, αποκρυπτογράφησε βάση κάποιων ευρημάτων την γραφή αυτή και απέδειξε την Ελληνικότητά της. Μέχρι τότε φυσικά όλοι αγνοούσαν πεισματικά έστω και το ενδεχόμενο να ήταν Ελληνική. Το γεγονός αυτό έχει τεράστια σημασία καθώς πάει τα Ελληνικά αρκετούς αιώνες ακόμα πιο πίσω στα βάθη της ιστορίας. Αυτή η γραφή σίγουρα ξενίζει, καθώς τα σύμβολα που χρησιμοποιεί είναι πολύ διαφορετικά από το σημερινό Αλφάβητο.

Παρ’ όλα αυτά, η προφορά είναι παραπλήσια, ακόμα και με τα Νέα Ελληνικά. Για παράδειγμα η λέξη «TOKOSOTA» σημαίνει «Τοξότα» (κλητική). Είναι γνωστό ότι «κ» και σ» στα Ελληνικά μας κάνει «ξ» και με μια απλή επιμεριστική ιδιότητα όπως κάνουμε και στα μαθηματικά βλέπουμε ότι η λέξη αυτή εδώ και τόσες χιλιετίες δεν άλλαξε καθόλου.

Ακόμα πιο κοντά στην Νεοελληνική, ο «άνεμος», που στην Γραμμική Β’ γράφεται «ANEMO», καθώς και «ράπτης», «έρημος» και «τέμενος» που είναι αντίστοιχα στην Γραμμική Β’ «RAPTE», «EREMO», «TEMENO», και πολλά άλλα παραδείγματα.

Υπολογίζοντας όμως έστω και με τις συμβατικές χρονολογίες, οι οποίες τοποθετούν τον Όμηρο γύρω στο 1.000 π.Χ., έχουμε το δικαίωμα να ρωτήσουμε: Πόσες χιλιετίες χρειάστηκε η γλώσσα μας από την εποχή που οι άνθρωποι των σπηλαίων του Ελληνικού χώρου την πρωτοάρθρωσαν με μονοσύλλαβους φθόγγους μέχρι να φτάσει στην εκπληκτική τελειότητα της Ομηρικής επικής διαλέκτου, με λέξεις όπως «ροδοδάκτυλος», λευκώλενος», «ωκύμορος», κτλ;

Ο Πλούταρχος στο «Περί Σωκράτους δαιμονίου» μας πληροφορεί ότι ο Αγησίλαος ανακάλυψε στην Αλίαρτο τον τάφο της Αλκμήνης, της μητέρας του Ηρακλέους, ο οποίος τάφος είχε ως αφιέρωμα «πίνακα χαλκούν έχοντα γράμματα πολλά θαυμαστά, παμπάλαια…» Φανταστείτε περί πόσο παλαιάς γραφής πρόκειται, αφού οι ίδιοι οι αρχαίοι Έλληνες την χαρακτηρίζουν «αρχαία»

Φυσικά, δεν γίνεται ξαφνικά, «από το πουθενά» να εμφανιστεί ένας Όμηρος και να γράψει δύο λογοτεχνικά αριστουργήματα, είναι προφανές ότι από πολύ πιο πριν πρέπει να υπήρχε γλώσσα (και γραφή) υψηλού επιπέδου. Πράγματι, από την αρχαία Ελληνική Γραμματεία γνωρίζουμε ότι ο Όμηρος δεν υπήρξε ο πρώτος, αλλά ο τελευταίος και διασημότερος μιας μεγάλης σειράς επικών ποιητών, των οποίων τα ονόματα έχουν διασωθεί (Κρεώφυλος, Πρόδικος, Αρκτίνος, Αντίμαχος, Κιναίθων, Καλλίμαχος) καθώς και τα ονόματα των έργων τους (Φορωνίς, Φωκαΐς, Δαναΐς, Αιθιοπίς, Επίγονοι, Οιδιπόδεια, Θήβαις…) δεν έχουν όμως διασωθεί τα ίδια τα έργα τους.

ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΝΕΩΝ ΛΕΞΕΩΝ

Η δύναμη της Ελληνικής γλώσσας βρίσκεται στην ικανότητά της να πλάθεται όχι μόνο προθεματικά ή καταληκτικά, αλλά διαφοροποιώντας σε μερικές περιπτώσεις μέχρι και την ρίζα της λέξης (π.χ. «τρέχω» και «τροχός» παρ’ ότι είναι από την ίδια οικογένεια αποκλίνουν ελαφρώς στην ρίζα).

Η Ελληνική γλώσσα είναι ειδική στο να δημιουργεί σύνθετες λέξεις με απίστευτων δυνατοτήτων χρήσεις, πολλαπλασιάζοντας το λεξιλόγιο.

Το διεθνές λεξικό Webster’s (Webster’s New International Dictionary) αναφέρει: «Η Λατινική και η Ελληνική, ιδίως η Ελληνική, αποτελούν ανεξάντλητη πηγή υλικών για την δημιουργία επιστημονικών όρων», ενώ οι Γάλλοι λεξικογράφοι Jean Bouffartigue και Anne-Marie Delrieu τονίζουν: «Η επιστήμη βρίσκει ασταμάτητα νέα αντικείμενα ή έννοιες. Πρέπει να τα ονομάσει. Ο θησαυρός των Ελληνικών ριζών βρίσκεται μπροστά της, αρκεί να αντλήσει από εκεί. Θα ήταν πολύ περίεργο να μην βρει αυτές που χρειάζεται».

Ο Γάλλος συγγραφέας Ζακ Λακαριέρ, έκθαμβος μπροστά στο μεγαλείο της Ελληνικής, είχε δηλώσει σχετικώς: «Η Ελληνική γλώσσα έχει το χαρακτηριστικό να προσφέρεται θαυμάσια για την έκφραση όλων των ιεραρχιών με μια απλή εναλλαγή του πρώτου συνθετικού. Αρκεί κανείς να βάλει ένα παν – πρώτο – αρχί- υπέρ- ή μια οποιαδήποτε άλλη πρόθεση μπροστά σε ένα θέμα. Κι αν συνδυάσει κανείς μεταξύ τους αυτά τα προθέματα, παίρνει μια ατελείωτη ποικιλία διαβαθμίσεων. Τα προθέματα εγκλείονται τα μεν στα δε σαν μια σημασιολογική κλίμακα, η οποία ορθώνεται προς τον ουρανό των λέξεων».

Στην Ιλιάδα του Ομήρου η Θέτις θρηνεί για ότι θα πάθει ο υιός της σκοτώνοντας τον Έκτωρα «διό και δυσαριστοτοκείαν αυτήν ονομάζει». Η λέξη αυτή από μόνη της είναι ένα μοιρολόι, δυς + άριστος + τίκτω (=γεννώ) και σημαίνει όπως αναλύει το Ετυμολογικόν το Μέγα «που για κακό γέννησα τον άριστο».

Προ ολίγων ετών κυκλοφόρησε στην Ελβετία το λεξικό ανύπαρκτων λέξεων (Dictionnaire Des Mots Inexistants) όπου προτείνεται να αντικατασταθούν Γαλλικές περιφράσεις με μονολεκτικούς όρους από τα Ελληνικά. Π.χ. androprere, biopaleste, dysparegorete, ecogeniarche, elpidophore, glossoctonie, philomatheem tachymathie, theopempte κλπ. περίπου 2.000 λήμματα με προοπτική περαιτέρω εμπλουτισμού.

Η ΑΚΡΙΒΟΛΟΓΙΑ

Είναι προφανές ότι τουλάχιστον όσον αφορά την ακριβολογία, γλώσσες όπως τα Ελληνικά υπερτερούν σαφώς σε σχέση με γλώσσες σαν τα Αγγλικά. Είναι λογικό άλλωστε αν κάτσει να το σκεφτεί κανείς, ότι μπορεί πολύ πιο εύκολα να καθιερωθεί μια γλώσσα διεθνής όταν είναι πιο εύκολη στην εκμάθηση, από τη άλλη όμως μια τέτοια γλώσσα εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να είναι τόσο ποιοτική.

Συνέπεια των παραπάνω είναι ότι η Αγγλική γλώσσα δεν μπορεί να είναι λακωνική όπως είναι η Ελληνική, καθώς για να μην είναι διφορούμενο το νόημα της εκάστοτε φράσης, πρέπει να χρησιμοποιηθούν επιπλέον λέξεις. Για παράδειγμα η λέξη «drink» ως αυτοτελής φράση δεν υφίσταται στα Αγγλικά, καθώς μπορεί να σημαίνει «ποτό», «πίνω», «πιές» κτλ. Αντιθέτως στα Ελληνικά η φράση «πιες» βγάζει νόημα, χωρίς να χρειάζεται να βασιστείς στα συμφραζόμενα για να καταλάβεις το νόημά της.

Παρένθεση: Να θυμίσουμε εδώ ότι στα Αρχαία Ελληνικά εκτός από Ενικός και Πληθυντικός αριθμός, υπήρχε και Δυϊκός αριθμός. Υπάρχει στα Ελληνικά και η Δοτική πτώση εκτός από τις υπόλοιπες 4 πτώσεις ονομαστική, γενική, αιτιατική και κλιτική.

Η Δοτική χρησιμοποιείται συνεχώς στον καθημερινό μας λόγο (π.χ. Βάσει των μετρήσεων, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι…) και είναι πραγματικά άξιον λόγου το γιατί εκδιώχθηκε βίαια από την νεοελληνική γλώσσα. Ακόμα παλαιότερα, εκτός από την εξορισμένη αλλά ζωντανή Δοτική υπήρχαν και άλλες τρεις επιπλέον πτώσεις οι οποίες όμως χάθηκαν.

Το ίδιο πρόβλημα, σε πολύ πιο έντονο φυσικά βαθμό, έχει και η κινεζική γλώσσα. Όπως μας λέει και ο Κρητικός δημοσιογράφος Α. Κρασανάκης: «Επειδή οι απλές λέξεις είναι λίγες, έχουν αποκτήσει πάρα πολλές έννοιες, για να καλύψουν τις ανάγκες της έκφρασης, π.χ.: «σι» = γνωρίζω, είμαι, ισχύς, κόσμος, όρκος, αφήνω, θέτω, αγαπώ, βλέπω, φροντίζω, περπατώ, σπίτι κ.τ.λ., «πα» = μπαλέτο, οκτώ, κλέφτης, κλέβω… «πάϊ» = άσπρο, εκατό, εκατοστό, χάνω…»

Ίσως να υπάρχει ελαφρά διαφορά στον τονισμό, αλλά ακόμα και να υπάρχει, πώς είναι δυνατόν να καταστήσεις ένα σημαντικό κείμενο (π.χ. συμβόλαιο) ξεκάθαρο;

Η ΚΥΡΙΟΛΕΞΙΑ

Στην Ελληνική γλώσσα ουσιαστικά δεν υπάρχουν συνώνυμα, καθώς όλες οι λέξεις έχουν λεπτές εννοιολογικές διαφορές μεταξύ τους.

Για παράδειγμα, η λέξη «λωποδύτης» χρησιμοποιείται γι’ αυτόν που βυθίζει το χέρι του στο ρούχο μας και μας κλέβει, κρυφά δηλαδή, ενώ ο «ληστής» είναι αυτός που μας κλέβει φανερά, μπροστά στα μάτια μας. Επίσης το «άγειν» και το «φέρειν» έχουν την ίδια έννοια. Όμως το πρώτο χρησιμοποιείται για έμψυχα όντα, ενώ το δεύτερο για τα άψυχα.

Στα Ελληνικά έχουμε τις λέξεις «κεράννυμι», «μίγνυμι» και «φύρω» που όλες έχουν το νόημα του «ανακατεύω». Όταν ανακατεύουμε δύο στερεά ή δύο υγρά μεταξύ τους αλλά χωρίς να συνεπάγεται νέα ένωση (π.χ. λάδι με νερό), τότε χρησιμοποιούμε την λέξη «μειγνύω» ενώ όταν ανακατεύουμε υγρό με στερεό τότε λέμε «φύρω». Εξ ού και η λέξη «αιμόφυρτος» που όλοι γνωρίζουμε αλλά δεν συνειδητοποιούμε τι σημαίνει.

Όταν οι Αρχαίοι Έλληνες πληγωνόντουσαν στην μάχη, έτρεχε τότε το αίμα και ανακατευόταν με την σκόνη και το χώμα.

Το κεράννυμι σημαίνει ανακατεύω δύο υγρά και φτιάχνω ένα νέο, όπως για παράδειγμα ο οίνος και το νερό. Εξ’ ού και ο «άκρατος» (δηλαδή καθαρός) οίνος που λέγαν οι Αρχαίοι όταν δεν ήταν ανακατεμένος (κεκραμμένος) με νερό.

Τέλος η λέξη «παντρεμένος» έχει διαφορετικό νόημα από την λέξη «νυμφευμένος», διαφορά που περιγράφουν οι ίδιες οι λέξεις για όποιον τους δώσει λίγη σημασία. Η λέξη παντρεμένος προέρχεται από το ρήμα υπανδρεύομαι και σημαίνει τίθεμαι υπό την εξουσία του ανδρός ενώ ο άνδρας νυμφεύεται, δηλαδή παίρνει νύφη.

Γνωρίζοντας τέτοιου είδους λεπτές εννοιολογικές διαφορές, είναι πραγματικά πολύ αστεία μερικά από τα πράγματα που ακούμε στην καθημερινή – συχνά λαθεμένη – ομιλία (π.χ. «ο Χ παντρεύτηκε»).

Η Ελληνική γλώσσα έχει λέξεις για έννοιες οι οποίες παραμένουν χωρίς απόδοση στις υπόλοιπες γλώσσες, όπως άμιλλα, θαλπωρή και φιλότιμο Μόνον η Ελληνική γλώσσα ξεχωρίζει τη ζωή από τον βίο, την αγάπη από τον έρωτα. Μόνον αυτή διαχωρίζει, διατηρώντας το ίδιο ριζικό θέμα, το ατύχημα από το δυστύχημα, το συμφέρον από το ενδιαφέρον.

ΓΛΩΣΣΑ – ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΣ

Το εκπληκτικό είναι ότι η ίδια η Ελληνική γλώσσα μας διδάσκει συνεχώς πώς να γράφουμε σωστά. Μέσω της ετυμολογίας, μπορούμε να καταλάβουμε ποιός είναι ο σωστός τρόπος γραφής ακόμα και λέξεων που ποτέ δεν έχουμε δει ή γράψει.

Το «πειρούνι» για παράδειγμα, για κάποιον που έχει βασικές γνώσεις Αρχαίων Ελληνικών, είναι προφανές ότι γράφεται με «ει» και όχι με «ι» όπως πολύ άστοχα το γράφουμε σήμερα. Ο λόγος είναι πολύ απλός, το «πειρούνι» προέρχεται από το ρήμα «πείρω» που σημαίνει τρυπώ-διαπερνώ, ακριβώς επειδή τρυπάμε με αυτό το φαγητό για να το πιάσουμε.

Επίσης η λέξη «συγκεκριμένος» φυσικά και δεν μπορεί να γραφτεί «συγκεκρυμμένος», καθώς προέρχεται από το «κριμένος» (αυτός που έχει δηλαδή κριθεί) και όχι βέβαια από το «κρυμμένος» (αυτός που έχει κρυφτεί).

Άρα το να υπάρχουν πολλά γράμματα για τον ίδιο ήχο (π.χ. η, ι, υ, ει, οι κτλ) όχι μόνο δεν θα έπρεπε να μας δυσκολεύει, αλλά αντιθέτως να μας βοηθάει στο να γράφουμε πιο σωστά, εφόσον βέβαια έχουμε μια βασική κατανόηση της γλώσσας μας. Επιπλέον η ορθογραφία με την σειρά της μας βοηθάει αντίστροφα στην ετυμολογία αλλά και στην ανίχνευση της ιστορική πορείας της κάθε μίας λέξης.

Και αυτό που μπορεί να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε την καθημερινή μας νεοελληνική γλώσσα περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, είναι η γνώση των Αρχαίων Ελληνικών.

Είναι πραγματικά συγκλονιστικό συναίσθημα να μιλάς και ταυτόχρονα να συνειδητοποιείς τι ακριβώς λές, ενώ μιλάς και εκστομίζεις την κάθε λέξη ταυτόχρονα να σκέφτεσαι την σημασία της. Είναι πραγματικά μεγάλο κρίμα να διδάσκονται τα Αρχαία με τέτοιον φρικτό τρόπο στο σχολείο ώστε να σε κάνουν να αντιπαθείς κάτι το τόσο όμορφο και συναρπαστικό.

Η ΣΟΦΙΑ

Στην γλώσσα έχουμε το σημαίνον (την λέξη) και το σημαινόμενο (την έννοια). Στην Ελληνική γλώσσα αυτά τα δύο έχουν πρωτογενή σχέση, καθώς αντίθετα με τις άλλες γλώσσες το σημαίνον δεν είναι μια τυχαία σειρά από γράμματα. Σε μια συνηθισμένη γλώσσα όπως τα Αγγλικά μπορούμε να συμφωνήσουμε όλοι να λέμε το σύννεφο car και το αυτοκίνητο cloud, και από την στιγμή που το συμφωνήσουμε και εμπρός να είναι έτσι. Στα Ελληνικά κάτι τέτοιο είναι αδύνατον. Γι’ αυτόν τον λόγο πολλοί διαχωρίζουν τα Ελληνικά σαν «εννοιολογική» γλώσσα από τις υπόλοιπες «σημειολογικές» γλώσσες.

Μάλιστα ο μεγάλος φιλόσοφος και μαθηματικός Βένερ Χάιζενμπεργκ είχε παρατηρήσει αυτή την σημαντική ιδιότητα για την οποία είχε πει «Η θητεία μου στην αρχαία Ελληνική γλώσσα υπήρξε η σπουδαιότερη πνευματική μου άσκηση. Στην γλώσσα αυτή υπάρχει η πληρέστερη αντιστοιχία ανάμεσα στην λέξη και στο εννοιολογικό της περιεχόμενο».

Όπως μας έλεγε και ο Αντισθένης, «Αρχή σοφίας, η των ονομάτων επίσκεψις». Για παράδειγμα ο «άρχων» είναι αυτός που έχει δική του γη (άρα=γή +έχων). Και πραγματικά, ακόμα και στις μέρες μας είναι πολύ σημαντικό να έχει κανείς δική του γη / δικό του σπίτι.

Ο «βοηθός» σημαίνει αυτός που στο κάλεσμα τρέχει. Βοή=φωνή + θέω=τρέχω. Ο Αστήρ είναι το αστέρι, αλλά η ίδια η λέξη μας λέει ότι κινείται, δεν μένει ακίνητο στον ουρανό (α + στήρ από το ίστημι που σημαίνει στέκομαι).

Αυτό που είναι πραγματικά ενδιαφέρον, είναι ότι πολλές φορές η λέξη περιγράφει ιδιότητες της έννοιας την οποίαν εκφράζει, αλλά με τέτοιο τρόπο που εντυπωσιάζει και δίνει τροφή για την σκέψη. Για παράδειγμα ο «φθόνος» ετυμολογείται από το ρήμα «φθίνω» που σημαίνει μειώνομαι. Και πραγματικά ο φθόνος σαν συναίσθημα, σιγά-σιγά μας φθίνει και μας καταστρέφει. Μας «φθίνει» – ελαττώνει σαν ανθρώπους – και μας φθίνει μέχρι και τη υγεία μας. Και φυσικά όταν θέλουμε κάτι που είναι τόσο πολύ ώστε να μην τελειώνει πως το λέμε; Μα φυσικά «άφθονο».

Έχουμε την λέξη «ωραίος» που προέρχεται από την «ώρα». Διότι για να είναι κάτι ωραίο, πρέπει να έρθει και στην ώρα του. Ωραίο δεν είναι ένα φρούτο ούτε άγουρο ούτε σαπισμένο, και ωραία γυναίκα δεν είναι κάποια ούτε στα 70 της άλλα ούτε φυσικά και στα 10 της. Ούτε το καλύτερο φαγητό είναι ωραίο όταν είμαστε χορτάτοι, επειδή δεν μπορούμε να το απολαύσουμε.

Ακόμα έχουμε την λέξη «ελευθερία» για την οποία το «Ετυμολογικόν Μέγα» διατείνεται «παρά το ελεύθειν όπου ερά» = το να πηγαίνει κανείς όπου αγαπά. Άρα βάσει της ίδιας της λέξης, ελεύθερος είσαι όταν έχεις την δυνατότητα να πάς όπου αγαπάς. Πόσο ενδιαφέρουσα ερμηνεία...

Το άγαλμα ετυμολογείται από το αγάλλομαι (ευχαριστιέμαι) επειδή όταν βλέπουμε ένα όμορφο αρχαιοελληνικό άγαλμα η ψυχή μας αγάλλεται. Και από το θέαμα αυτό επέρχεται η αγαλλίαση. Αν κάνουμε όμως την ανάλυση της λέξης αυτής θα δούμε ότι είναι σύνθετη από αγάλλομαι + ίαση(=γιατρειά).

Άρα για να συνοψίσουμε, όταν βλέπουμε ένα όμορφο άγαλμα (ή οτιδήποτε όμορφο), η ψυχή μας αγάλλεται και ιατρευόμαστε. Και πραγματικά, γνωρίζουμε όλοι ότι η ψυχική μας κατάσταση συνδέεται άμεσα με την σωματική μας υγεία.

Παρένθεση: και μια και το έφερε η «κουβέντα», η Ελληνική γλώσσα μας λέει και τι είναι άσχημο. Από το στερητικό «α» και την λέξη σχήμα μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε τι. Για σκεφτείτε το λίγο.

Σε αυτό το σημείο, δεν μπορούμε παρά να σταθούμε στην αντίστοιχη Λατινική λέξη για το άγαλμα (που άλλο από Λατινική δεν είναι). Οι Λατίνοι ονόμασαν το άγαλμα, statua από το Ελληνικό «ίστημι» που ήδη αναφέραμε σαν λέξη, και το ονόμασαν έτσι επειδή στέκει ακίνητο. Προσέξτε την τεράστια διαφορά σε φιλοσοφία μεταξύ των δύο γλωσσών, αυτό που σημαίνει στα Ελληνικά κάτι τόσο βαθύ εννοιολογικά, για τους Λατίνους είναι απλά ένα ακίνητο πράγμα.

Είναι προφανής η σχέση που έχει η γλώσσα με την σκέψη του ανθρώπου. Όπως λέει και ο George Orwell στο αθάνατο έργο του «1984», απλή γλώσσα σημαίνει και απλή σκέψη. Εκεί το καθεστώς προσπαθούσε να περιορίσει την γλώσσα για να περιορίσει την σκέψη των ανθρώπων, καταργώντας συνεχώς λέξεις.

«Η γλώσσα και οι κανόνες αυτής αναπτύσσουν την κρίση», έγραφε ο Μιχάι Εμινέσκου, εθνικός ποιητής των Ρουμάνων. Μια πολύπλοκη γλώσσα αποτελεί μαρτυρία ενός προηγμένου πνευματικά πολιτισμού. Το να μιλάς σωστά σημαίνει να σκέφτεσαι σωστά, να γεννάς διαρκώς λόγο και όχι να παπαγαλίζεις λέξεις και φράσεις.

Η ΜΟΥΣΙΚΟΤΗΤΑ

Η Ελληνική φωνή κατά την αρχαιότητα ονομαζόταν «αυδή». Η λέξη αυτή δεν είναι τυχαία, προέρχεται από το ρήμα «άδω» που σημαίνει τραγουδώ.

Όπως γράφει και ο μεγάλος ποιητής και ακαδημαϊκός Νικηφόρος Βρεττάκος: «Όταν κάποτε φύγω από τούτο το φώς θα ελιχθώ προς τα πάνω, όπως ένα ποταμάκι που μουρμουρίζει. Κι αν τυχόν κάπου ανάμεσα στους γαλάζιους διαδρόμους συναντήσω αγγέλους, θα τους μιλήσω Ελληνικά, επειδή δεν ξέρουνε γλώσσες. Μιλάνε Μεταξύ τους με μουσική».

Ο γνωστός Γάλλος συγγραφεύς Ζακ Λακαριέρ επίσης μας περιγράφει την κάτωθι εμπειρία από το ταξίδι του στην Ελλάδα: «Άκουγα αυτούς τους ανθρώπους να συζητούν σε μια γλώσσα που ήταν για μένα αρμονική αλλά και ακατάληπτα μουσική. Αυτό το ταξίδι προς την πατρίδα – μητέρα των εννοιών μας – μου απεκάλυπτε έναν άγνωστο πρόγονο, που μιλούσε μια γλώσσα τόσο μακρινή στο παρελθόν, μα οικεία και μόνο από τους ήχους της. Αισθάνθηκα να τα έχω χαμένα, όπως αν μου είχαν πει ένα βράδυ ότι ο αληθινός μου πατέρας ή η αληθινή μου μάνα δεν ήσαν αυτοί που με είχαν αναστήσει».

Ο διάσημος Έλληνας και διεθνούς φήμης μουσικός Ιάνης Ξενάκης, είχε πολλές φορές τονίσει ότι η μουσικότητα της Ελληνικής είναι εφάμιλλη της συμπαντικής.

Αλλά και ο Γίββων μίλησε για μουσικότατη και γονιμότατη γλώσσα, που δίνει κορμί στις φιλοσοφικές αφαιρέσεις και ψυχή στα αντικείμενα των αισθήσεων. Ας μην ξεχνάμε ότι οι Αρχαίοι Έλληνες δεν χρησιμοποιούσαν ξεχωριστά σύμβολα για νότες, χρησιμοποιούσαν τα ίδια τα γράμματα του αλφαβήτου. «Οι τόνοι της Ελληνικής γλώσσας είναι μουσικά σημεία που μαζί με τους κανόνες προφυλάττουν από την παραφωνία μια γλώσσα κατ’ εξοχήν μουσική, όπως κάνει η αντίστιξη που διδάσκεται στα ωδεία, ή οι διέσεις και υφέσεις που διορθώνουν τις κακόηχες συγχορδίες», όπως σημειώνει η φιλόλογος και συγγραφεύς Α. Τζιροπούλου-Ευσταθίου.

Είναι γνωστό εξάλλου πως όταν οι Ρωμαίοι πολίτες πρωτάκουσαν στην Ρώμη Έλληνες ρήτορες, συνέρρεαν να αποθαυμάσουν, ακόμη και όσοι δεν γνώριζαν Ελληνικά, τους ανθρώπους που «ελάλουν ώς αηδόνες». Δυστυχώς κάπου στην πορεία της Ελληνικής φυλής, η μουσικότητα αυτή (την οποία οι Ιταλοί κατάφεραν και κράτησαν) χάθηκε, προφανώς στα μαύρα χρόνια της Τουρκοκρατίας.

Να τονίσουμε εδώ ότι οι άνθρωποι της επαρχίας του οποίους συχνά κοροϊδεύουμε για την προφορά τους, είναι πιο κοντά στην Αρχαιοελληνική προφορά από ότι εμείς οι άνθρωποι της πόλεως.

Η Ελληνική γλώσσα επεβλήθη αβίαστα (στους Λατίνους) και χάρη στην μουσικότητά της. Όπως γράφει και ο Ρωμαίος Οράτιος «Η Ελληνική φυλή γεννήθηκε ευνοημένη με μία γλώσσα εύηχη, γεμάτη μουσικότητα».

ΠΗΓΗ

Defencenet.gr

Tο φινλανδικό θαύμα στην Παιδεία

Oι εντυπωσιακές επιδόσεις των Φινλανδών μαθητών και φοιτητών που προκαλούν αίσθηση σε όλο τον ανεπτυγμένο κόσμο!

του Γιώργου Δελαστίκ στην Ημερησία

Δεκαετίες ολόκληρες αιωρείται στην ελληνική (και όχι μόνο) κοινή γνώμη η ακαθόριστη άποψη ότι στη Σκανδιναβία η εκπαίδευση είναι πολύ καλή. Όταν όμως άρχισαν να δημοσιοποιούνται ευρύτερα τα αποτελέσματα του προγράμματος PISA (Programme for International Student Assessment - Πρόγραμμα Διεθνούς Aξιολόγησης των Σπουδαστών) κατά τη διάρκεια της τρέχουσας δεκαετίας, το όνομα της Φινλανδίας βρέθηκε στα χείλη αλλά και τις γραφίδες πολλών που έτρεψαν την προσοχή στο εκπαιδευτικό σύστημα της «Xώρας των Xιλίων Λιμνών».

Πόσο μάλλον που οι ανά τριετία έρευνες του προγράμματος PISA διενεργούνται από τον OOΣA σε σαράντα ανεπτυγμένες χώρες, σε 15χρονους μαθητές και με πολύ μεγάλα δείγματα (π.χ. στη Φινλανδία εξετάστηκαν 6.235 μαθητές από 197 σχολεία), οπότε είναι κανείς βέβαιος ότι δεν έχουμε να κάνουμε με τα αποτελέσματα κάποιας τρέχουσας δημοσκόπησης, αλλά με σοβαρή επιστημονική έρευνα.

Tάξεις - Kοινωνικές κυψέλες

H Φινλανδία έχει εννιάχρονη υποχρεωτική εκπαίδευση, όπως και η Eλλάδα. Oι αρχές όμως που διαπερνούν τη φινλανδική εκπαιδευτική αντίληψη διαφέρουν ριζικά. Bασίζονται στις παιδαγωγικές αρχές του Γάλλου Σελεστίν Φρενέ - να μαθαίνουν τα παιδιά κάνοντας πράγματα μέσα σε πλαίσιο κοινότητας. Στην πράξη αυτό μεταφράζεται στο ότι από την πρώτη κιόλας τάξη του Δημοτικού οι μικροί μαθητές συμμετέχουν σε πληθώρα δραστηριοτήτων της καθημερινής ζωής.

Xρησιμοποιούν ελάχιστα βιβλία, δεν ενθαρρύνεται καθόλου η παθητική απομνημόνευση, δεν απαιτείται από τα παιδιά να είναι καρφωμένα στο θρανίο. Mπορούν να περιφέρονται στην τάξη, να ζητούν πληροφορίες από τον δάσκαλο, να συνεργάζονται με τους συμμαθητές τους. Yπό την καθοδήγηση του δασκάλου τα παιδιά αποφασίζουν τι θα κάνουν κάθε εβδομάδα και υλοποιούν μόνα τους, με τους δικούς τους ρυθμούς, τα καθήκοντα που αυτά αποφάσισαν.

Δεν κάνουν απλώς πάμπολλες εκδρομές εκτός σχολείου σε χώρους διαφόρων δραστηριοτήτων αλλά και εναλλάσσονται σε ομάδες που συμμετέχουν σε όλες ανεξαιρέτως τις δουλειές που σχετίζονται με το σχολείο: βοηθούν στην κουζίνα, τακτοποιούν βιβλία στη βιβλιοθήκη, φροντίζουν τα λουλούδια και τα φυτά που υπάρχουν στη σχολική αυλή, συμμετέχουν στον διαχωρισμό για ανακύκλωση των απορριμμάτων του σχολείου...

Mάλιστα στις δραστηριότητες αυτές τα παιδιά δεν καθοδηγούνται από τους δασκάλους τους, αλλά από το μη εκπαιδευτικό προσωπικό του σχολείου: μαγείρους, κηπουρούς, καθαρίστριες, γραμματέα... Eτσι τα παιδιά αναπτύσσουν αισθήματα σεβασμού προς τη δουλειά όχι μόνο των δασκάλων τους, αλλά και όλων των εργαζομένων.

«H ευθύνη για την εκπαίδευση των παιδιών μοιράζεται εξίσου σε όλους και αποφεύγονται μη αναγκαίες ιεραρχικές δομές μεταξύ του προσωπικού», σημειώνει χαρακτηριστικά φυλλάδιο του φινλανδικού υπουργείου Eξωτερικών που αναφέρεται στο θέμα, παρουσιάζοντας τη νοοτροπία που διαπερνά αυτή την πολιτική.

Στην υπηρεσία όλων

Tα φινλανδικά σχολεία βρίσκονται εξαρχής στην υπηρεσία των πολιτών. Mορφώνουν τα παιδιά, αλλά διευκολύνουν και τους γονείς. Eίναι φυσικά δημόσια σχεδόν στην ολότητά τους. Xρηματοδοτούνται από τους δήμους ή το κράτος. Eίναι ολοήμερα, εφοδιασμένα με παιδότοπους, παιδικές χαρές και φυσικά το αναγκαίο προσωπικό για την επίβλεψη των παιδιών μέχρι να γυρίσουν οι γονείς από την εργασία τους και να τα πάρουν σπίτι.

Όλα ανεξαιρέτως τα σχολεία (συμπεριλαμβανομένου του αντίστοιχου Λυκείου) της Φινλανδίας παρέχουν δωρεάν ζεστό φαγητό το μεσημέρι στους μαθητές. Δωρεάν είναι και όλα τα βασικά υλικά για την εκπαίδευση (βιβλία, τετράδια, μολύβια κ.λπ.), ενώ δωρεάν γίνεται και η μεταφορά στο σχολείο όλων των παιδιών που ζουν μακριά ή παρουσιάζουν κινητικά προβλήματα.

Tα φινλανδικά σχολεία είναι επίσης ανοιχτά στην τοπική κοινωνία. Oι γονείς είναι ευπρόσδεκτοι στις σχολικές δραστηριότητες που μπορούν να βοηθήσουν με τις γνώσεις ή την τέχνη τους - ένας πατέρας δημοσιογράφος π.χ. μπορεί να πάει στο εργαστήριο που τα παιδιά φτιάχνουν ανά ομάδα το δικό τους περιοδικό και να τους πει πώς να το κάνουν καλύτερο ή μία μητέρα που γνωρίζει ραπτική, πλέξιμο ή κέντημα είναι καλοδεχούμενη στην αντίστοιχη ομάδα για να δείξει στα παιδιά πώς να ράβουν, να πλέκουν ή να κεντούν.

Oι τοπικές αρχές είναι επίσης υποχρεωμένες να παράσχουν τη βασική εκπαίδευση ακόμη και στα παιδιά που λόγω βαριάς ασθένειας ή αναπηρίας δεν μπορούν να πάνε στα κανονικά γενικά σχολεία, ακόμη και αν χρειάζεται να τους στείλουν δάσκαλο στο σπίτι.

Δρόμοι διαρκώς ανοιχτοί  

Mετά την εννιάχρονη υποχρεωτική βασική εκπαίδευση, περίπου οι μισοί μαθητές κατευθύνονται στο Λύκειο και άλλοι τόσοι στα επαγγελματικά σχολεία. Mόλις το 6% των Φινλανδών μαθητών σταματάει την εκπαίδευσή του με την ολοκλήρωση της φοίτησης στο εννιάχρονο σχολείο γενικής παιδείας. Oύτε και τρέχουν όμως όλοι στο Γενικό Λύκειο, όπως εδώ. Mόνο οι μισοί.

Στη βασική και μέση εκπαίδευση οι Φινλανδοί δίνουν εξαιρετική έμφαση στις γλώσσες, με την πρώτη ξένη γλώσσα να διδάσκεται υποχρεωτικά από την τρίτη Δημοτικού και τη δεύτερη από την πρώτη Γυμνασίου το αργότερο. Mέχρι να τελειώσουν το Λύκειο, όσοι μαθητές θέλουν μπορούν να έχουν μάθει έως και έξι(!) γλώσσες.

Oσο για τα παιδιά μεταναστών, αρκεί να μπορούν να σχηματίσουν μια μικρή, ολιγομελή ομάδα και ο δήμος, με δικά του φυσικά έξοδα, είναι υποχρεωμένος να παρέχει εκπαίδευση και στη γλώσσα τους δύο φορές την εβδομάδα. Στο Eλσίνκι π.χ. όπου υπάρχουν 2.600 παιδιά μεταναστών, τέτοια μαθήματα γίνονται σε περίπου 40 γλώσσες.

Aκόμη μεγαλύτερη προσοχή δίνουν οι Φινλανδοί σε θέματα θρησκείας. Aρκεί να υπάρξουν τρία και μόνο παιδιά σε μία τάξη από κάποια θρησκεία για να διδάσκονται το μάθημα των Θρησκευτικών στη θρησκεία τους και αποκλειστικά σε αυτήν. Θρησκευτικά δεν διδάσκονται επίσης καθόλου στα παιδιά που οι γονείς τους δεν το επιθυμούν. Tα παιδιά αυτά διδάσκονται Hθική και Διαπροσωπικές Σχέσεις όλα τα χρόνια της βασικής και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.

«Εκτόπισαν» την ιδιωτική εκπαίδευση

H τριτοβάθμια εκπαίδευση χωρίζεται σε Πανεπιστήμια και Πολυτεχνεία. Kαθώς ο αριθμός των υποψηφίων υπερβαίνει τις θέσεις σε αυτά, το κάθε AEI επιλέγει τους φοιτητές που θα δεχθεί είτε μόνο με τους βαθμούς του Λυκείου είτε με συνδυασμό βαθμών Λυκείου και επιμέρους εισαγωγικών εξετάσεων για το συγκεκριμένο Πανεπιστήμιο ή Πολυτεχνείο. H εθνική στρατηγική της Φινλανδίας πάντως συνίσταται στο να προσφέρει τη δυνατότητα ανώτατης εκπαίδευσης στα δύο τρίτα της κάθε ηλικιακής ομάδας.

Tα AEI παραμένουν ανοιχτά και για παιδιά που έχουν στραφεί στα επαγγελματικά Λύκεια, μέσα από κάποιες διαδικασίες. Tο τελικό αποτέλεσμα όλων αυτών είναι, όπως με εμφανή υπερηφάνεια τονίζει το φινλανδικό υπουργείο Eξωτερικών, ότι «χάρη στην υψηλή ποιότητα του σχολικού συστήματος γενικής παιδείας του δημόσιου τομέα, η Φινλανδία δεν έχει εμπορική αγορά στη βασική εκπαίδευση, ενώ και στα άλλα επίπεδα και στους άλλους τομείς η εμπορική παροχή εκπαίδευσης είναι σχετικά μικρή συγκρινόμενη με πολλές άλλες δυτικές χώρες».

Προφανώς καθόλου δεν αρέσουν στον OOΣA, προπύργιο του νεοφιλελεύθερου δογματισμού, ούτε τα συμπεράσματα των Φινλανδών ούτε τα επιτεύγματα της δημόσιας εκπαίδευσης της Φινλανδίας, την υπεροχή των οποίων αναγκάζεται να πιστοποιεί ο ίδιος ο OOΣA!

ΠΗΓΗ

Ημερησία

Γιατί οφείλουμε να διδάσκουμε τα Αρχαία Ελληνικά στα παιδιά μας

Ι.Θ. Κακριδής

Γιατί αλήθεια διδάσκουμε τα αρχαία ελληνικά στα παιδιά που θέλουμε να μορφώσουμε, σε τόσο πολλές ώρες μάλιστα; Τρεις είναι οι κύριοι λόγοι που μας υποχρεώνουν να βοηθήσουμε τα παιδιά μας να επικοινωνήσουν όσο γίνεται περισσότερο με τον αρχαίο κόσμο.

Πρώτα απ’ όλα, γιατί είμαστε κι εμείς Έλληνες. Από τον καιρό του Ομήρου ως σήμερα έχουν περάσει κάπου δυο χιλιάδες εφτακόσια χρόνια. Στους αιώνες που κύλησαν οι Έλληνες βρεθήκαμε συχνά στο απόγειο τηςδόξας, άλλοτε πάλι στα χείλια μιας καταστροφής ανεπανόρθωτης∙ νικήσαμε και νικηθήκαμε αμέτρητες φορές∙ δοκιμάσαμε επιδρομές και σκλαβιές∙ αλλάξαμε θρησκεία∙ στους τελευταίους αιώνες η τεχνική επιστήμη μετασχημάτισε βασικά τη μορφή της ζωής μας∙ και όμως κρατηθήκαμε Έλληνες, με την ίδια γλώσσα‐φυσικά εξελιγμένη‐, με τα ίδια ιδανικά, τον ίδιο σε πολλά χαραχτήρα και με ένα πλήθος στοιχεία του πολιτισμού κληρονομημένα από τα προχριστιανικά χρόνια.

Στον πνευματικό τομέα κανένας λαός δεν μπορεί να προκόψει, αν αγνοεί την ιστορία του, γιατί άγνοια της ιστορίας θα πει άγνοια του ίδιου του ίδιου του εαυτού του. Είμαι Έλληνας, συνειδητός Έλληνας, αυτό θα πει, έχω αφομοιώσει μέσα μου την πνευματική ιστορία των Ελλήνων από τα μυκηναϊκά χρόνια ως σήμερα. 

Ο δεύτερος λόγος που μας επιβάλλει να γνωρίσουμε την αρχαία πνευματική Ελλάδα είναι ότι είμαστε κι εμείς Ευρωπαίοι. Ολόκληρος ο Ευρωπαϊκός πολιτισμός στηρίζεται στον αρχαίο Ελληνικό, με συνδετικό κρίκο τον ρωμαϊκό. Με τους άλλους Ευρωπαίους μας δένει βέβαια και ο Χριστιανισμός, όσο και να μας χωρίζουν ορισμένα δόγματα. Μα και ο Χριστιανισμός έπρεπε να δουλευτεί πρώτα με την Ελληνική σκέψη, για να μπορέσει ν’ απλώσει έπειτα στον ευρωπαϊκό χώρο. Η ρίζα του πολιτισμού των Ευρωπαίων όλων είναι ο αρχαίος ελληνικός στοχασμός και η τέχνη, γι’ αυτό δεν μπορεί να τα αγνοεί κανείς, αν θέλει να αισθάνεται πως πνευματικά ανήκει στην Ευρώπη.
Μα ο κυριότερος λόγος που δεν επιτρέπεται οι νέοι μας ν’ αγνοούν την αρχαίαν Ελλάδα είναι άλλος: στην Ελλάδα για πρώτη φορά στα χρονικά του κόσμου ανακαλύφτηκε ο άνθρωπος ως αξία αυτόνομη, ο άνθρωπος που θέλει να κρατιέται ελεύθερος από κάθε λογής σκλαβιά, και υλική και πνευματική. Μέσα στους λαούς που περιβάλλουν τον ελληνικό χώρο στα παλιά εκείνα χρόνια υπάρχουν πολλοί με μεγάλο πολιτισμό, πάνω απ’ όλους οι Αιγύπτιοι και οι Πέρσες. Οι λαοί όμως αυτοί ούτε γνωρίζουν ούτε θέλουν τον ελεύθερο άνθρωπο. Το απολυταρχικό τους σύστημα επιβάλλει στα άτομα να σκύβουν αδιαμαρτύρητα το κεφάλι μπροστά στο βασιλέα και στους θρησκευτικούς αρχηγούς. 

Η ελεύθερη πράξη και η ελεύθερη σκέψη είναι άγνωστα στον εξωελληνικό κόσμο. Και οι Έλληνες; Πρώτοι αυτοί, σπρωγμένοι από μια δύναμη που βγαίνει από μέσα τους και μόνο, την δεσποτεία θα την μεταλλάξουν σε δημοκρατία, και από την άβουλη, ανεύθυνη μάζα του λαού θα πλάσουν μια κοινωνία από πολίτες ελεύθερους, που καθένας τους να νιώθει τον εαυτό του υπεύθυνο και για τη δική του και για των άλλων την προκοπή. Ο στοχασμός είναι κι αυτός ελεύθερος για τα πιο τολμηρά πετάματα του νου και της φαντασίας.

Ο Έλληνας είναι ο πρώτος, που ενώ ξέρει πως δεν μπορεί ατιμώρητα να ξεπεράσει τα σύνορα του ανθρώπου και να γίνει θεός, όμως κατέχεται από μια βαθιά αισιοδοξία για τις ανθρώπινες ικανότητες και είναι γεμάτος αγάπη για τον άνθρωπο, που τον πιστεύει ικανό να περάσει τις ατέλειές του και να γίνει αυτό που πρέπει να είναι−ο τέλειος άνθρωπος. Αυτή η πίστη στον τέλειον άνθρωπο, συνδυασμένη με το βαθύ καλλιτεχνικό αίσθημα που χαρακτηρίζει την ελληνική φυλή, δίνει στον αρχαίον Έλληνα τον πόθο και την ικανότητα να πλάσει πλήθος ιδανικές μορφές σε ό,τι καταπιάνεται με το νου, με τη φαντασία και με το χέρι:

στις απέριττες μορφές που σχεδιάζουν οι τεχνίτες στα αγγεία της καθημερινής χρήσης, στη μεγάλη ζωγραφική, στην πλαστική του χαλκού και του μαρμάρου, πάνω απ’ όλα στο λόγο τους, και τον πεζό και τον ποιητικό. Αυτόν τον κόσμο θέλουμε να δώσουμε στα παιδιά μας, για να μορφωθούν∙ για να καλλιεργήσουν τη σκέψη τους αναλύοντας τη σκέψη των παλιών Ελλήνων∙ για να καλλιεργήσουν το καλλιτεχνικό τους αίσθημα μελετώντας ό,τι ωραίο έπλασε το χέρι και η φαντασία των προγόνων τους∙ για να μπορέσουν κι αυτοί να νιώσουν τον εαυτό τους αισιόδοξο, ελεύθερο και υπεύθυνο για τη μοίρα του ανθρώπου πάνω στη γη∙ προπαντός για να φουντώσει μέσα τους ο πόθος για τον τέλειον άνθρωπο.




ΠΗΓΗ
Katohika.gr

ΤΡΑΠΕΖΑ ΘΕΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Κύριος στόχος των εμπνευστών της Τράπεζας Θεμάτων είναι η τοποθέτηση φίλτρων για σταδιακή μείωση του αριθμού των μαθητών και αποφοίτων του Λυκείου, άρα στην πράξη και η συρρίκνωση πολλών σχολών στα ΑΕΙ και ΤΕΙ. Αλήθεια, γιατί δεν παρουσιάζουν με ειλικρίνεια και επιχειρήματα αυτή την ιδεολογική θέση, 

Με το χαρακτηριστικό αυτό σκίτσο (και με πολλά ανάλογα βλ. http://www.educartoon.gr) αποτύπωσαν οι μαθητές της Α’ τάξης του Λυκείου Λουτρακίου τα συναισθήματά τους για την Τράπεζα Θεμάτων. Καλό θα ήταν ο υπουργός Παιδείας να δει προσεκτικά αυτήν την εικαστική «κραυγή» των μαθητών, για να αντιληφθεί τις βαθύτερες συνέπειες αυτού του εγχειρήματος για τους νέους ανθρώπους. Και κυρίως να δείξει αυτές τις μαθητικές δημιουργίες σε ορισμένους εμπνευστές αυτής της Τράπεζας από αυτό το θεσμικό μόρφωμα της αναξιοκρατίας που ονομάστηκε ΙΕΠ (αντικαθιστώντας τον ιστορικό θεσμό του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου), για να πάψουν να ψελλίζουν τα περί «δημοκρατικού» χαρακτήρα της Τράπεζας Θεμάτων.

Κατ’ αρχάς, κανείς δεν θα είχε αντίρρηση να υπάρχει μια τράπεζα, όχι θεμάτων, αλλά σύγχρονου διδακτικού υλικού, στο οποίο θα εντάσσονταν και ποικίλης μορφής και διαβάθμισης ερωτήσεις–δραστηριότητες αξιολόγησης της επίδοσης των μαθητών, ώστε οι εκπαιδευτικοί να τις αξιοποιούν κριτικά στη διδασκαλία, αλλά και η πολιτεία να διαπιστώνει, με επιστημονικά σύγχρονες μεθόδους, την επίτευξη ή μη των διδακτικών στόχων της συγκεκριμένης σχολικής βαθμίδας, για να σχεδιαστούν οι απαραίτητες βελτιωτικές παρεμβάσεις. Στην περίπτωση όμως της υπαρκτής Τράπεζας Θεμάτων δεν πρόκειται για κάτι τέτοιο. Αντίθετα, πρόκειται για έναν μηχανισμό εξεταστικού και μόνο χαρακτήρα, που λειτουργεί υπονομευτικά για τη μαθησιακή και κοινωνική λειτουργία του σχολείου.

Αναλυτικότερα, η εφαρμογή και λειτουργία της Τράπεζας Θεμάτων φέτος οδηγεί στα εξής συμπεράσματα:

1. Με το ευτελές επιχείρημα ότι δεν ολοκληρωνόταν η ύλη στα σχολεία και ομολογώντας ότι διοικητικά αυτό είναι αδύνατο να ελεγχθεί, η Τράπεζα αυτή φαντάζει σαν μηχανισμός επίτευξης αυτού του στόχου, αδιαφορώντας ή αποκρύπτοντας το γεγονός ότι το ζήτημα της ολοκλήρωσης της ύλης είναι ένα σύνθετο πολυπαραγοντικό ζήτημα.

2. Δεν υπήρξε καμία ουσιαστική κριτική αξιολόγηση της λεγόμενης «ύλης» και γενικότερα των γνώσεων που παίρνουν οι μαθητές στις αρχές του Λυκείου. Τι είναι περιττό, τι είναι χρήσιμο, τι άλλο χρειάζεται να μάθει ένας νέος στην εποχή της κρίσης που διανύει η χώρα; Αντίθετα, παρατηρήθηκε δουλική εμμονή σε αναπαραγωγή γνώσεων από αναλυτικά προγράμματα και σχολικά εγχειρίδια που έχουν παραμείνει τα περισσότερα στην προηγούμενη 20ετία τουλάχιστον.

3. Αυτή η δουλική εμμονή σε ποσοτικά μεγάλη και ποιοτικά παρωχημένη -σε αρκετές περιπτώσεις- γνώση συνδυάστηκε με την προχειρότητα και την τυποποίηση ως κύριο χαρακτηριστικό των ερωτήσεων που δόθηκαν φέτος. Το γεγονός αυτό αποδεικνύει, εκτός από οργανωτικό αυτοσχεδιασμό, μια προκλητική επιστημονική ανεπάρκεια, αποτέλεσμα και της αδιαφανούς συγκρότησης των αντίστοιχων ομάδων «κατασκευής» ερωτήσεων. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα το κομβικό μάθημα της Νεοελληνικής Γλώσσας, όπου η επιλογή ελάχιστων κειμένων (περίπου 60) από ευκαιριακές πηγές (χωρίς πρωτοτυπία, πολυφωνία, πολυτροπικότητα κ.λπ.) που είχε η ομάδα στη διάθεσή της, αποδεικνύει όχι μόνο βιασύνη, αλλά και παχυλή αγραμματοσύνη!

4. Οι δοθείσες ερωτήσεις, πέραν του εμφανούς προσανατολισμού τους -στις περισσότερες περιπτώσεις- στη στείρα αναπαραγωγή των σχολικών βιβλίων, λειτουργούσαν και υπονομευτικά στη φιλοσοφία των προγραμμάτων σπουδών (οι ερωτήσεις στη Νεοελληνική Γλώσσα είναι αδιαμφισβήτητη απόδειξη).

5. Η «φαεινή ιδέα» να δημοσιοποιηθούν οι ερωτήσεις δύο μέρες πριν από τις εξετάσεις και φυσικά μία μέρα μετά τις εκλογές, με παιδαριώδεις δικαιολογίες, αποτελεί απόδειξη ότι κύριος στόχος ήταν να μην προλάβουν εκπαιδευτικοί και μαθητές να τις προσεγγίσουν, έστω κι αν αποδύονταν σε ολονύκτιες πλοηγήσεις στον ωκεανό χιλιάδων ερωτήσεων σε 12 διαφορετικά μαθήματα! Τρέμω, όταν ακούω ορισμένους φωστήρες του ΙΕΠ να λένε ότι από τον Σεπτέμβριο η Τράπεζα για τη Β’ Λυκείου θα είναι έτοιμη και ανοιχτή! Δηλαδή προτείνουν ανενδοίαστα τη λειτουργία της Τράπεζας Θεμάτων ως μηχανισμού παρακυβέρνησης του σχολείου. Αιδώς Αργείοι!

6. Η εξέλιξη αυτή, σε συνδυασμό με τα ποικίλα προβλήματα αφομοίωσης και κατανόησης της ετερόκλητης ύλης τόσων μαθημάτων, οδήγησε στην αυξημένη αποτυχία πολλών μαθητών, άρα στη διαφαινόμενη επίτευξη του κύριου στόχου των εμπνευστών της Τράπεζας Θεμάτων, την τοποθέτηση φίλτρων για σταδιακή μείωση του αριθμού των μαθητών και αποφοίτων του Λυκείου, άρα στην πράξη και στη συρρίκνωση πολλών σχολών στα ΑΕΙ και ΤΕΙ. Αλήθεια, γιατί δεν παρουσιάζουν με ειλικρίνεια και επιχειρήματα αυτή την ιδεολογική θέση, παρά συνθηματολογούν υποκριτικά περί ισότητας των μαθητών σε μια εκπαιδευτική πραγματικότητα, όπου οι ποικίλες ανισότητες ζουν και βασιλεύουν;

Αυτά τα επιμέρους συμπεράσματα για την εφαρμογή της Τράπεζας Θεμάτων (άκουσα επίσημα χείλη να την αποκαλούν «θεσμό» και θυμήθηκα τον Θουκυδίδη για την παραποίηση της σημασίας των λέξεων) μας οδηγούν να αναδείξουμε τις πολύ σοβαρότερες επιπτώσεις της για την πνευματική ελευθερία των μαθητών, των εκπαιδευτικών και του σχολείου:

● Για τον ψυχισμό των μαθητών που βιώνουν μια αφόρητη πίεση εξετάσεων από την Α’ Λυκείου με επώδυνα αποτελέσματα.

● Για το πνευματικό επίπεδο των μαθητών, αφού μετατρέπονται σε «δοχεία» αποστήθισης στείρων γνώσεων.

● Για τη διδασκαλία στην τάξη, που μεταβλήθηκε ήδη ουσιαστικά σε κούρσα απάντησης των χιλιάδων ερωτήσεων της Τράπεζας μακράν κάθε διδακτικής πρωτοβουλίας ή καινοτομίας.

● Για το περιβάλλον όλου του σχολείου-Λυκείου, αφού νεκρώνεται από δημιουργικές δράσεις στον πολιτισμό, στην κοινωνική αλληλεγγύη, στο περιβάλλον κ.λπ.

● Για την αναγκαία αλλαγή της εκπαίδευσης ως διέξοδο από την κρίση, αφού παρουσιάζονται ως μεταρρυθμίσεις τεχνικού και εξεταστικού χαρακτήρα ρυθμίσεις που ουσιαστικά συντηρούν τα προβλήματα, τους μηχανισμούς, τις συμπεριφορές και τα πρόσωπα, τα οποία ευθύνονται για τη σημερινή κρίση.

● Για την ίδια την ελληνική κοινωνία, η οποία βλέπει στην εποχή της κρίσης την επόμενη γενιά ψυχικά και ιδεολογικά δουλαγωγημένη, αλλά και σταδιακά εκπαιδευτικά και κοινωνικά περιθωριοποιημένη.

Υπάρχει όμως κάτι ακόμα πιο επικίνδυνο! Αν δεχτούμε την άποψη ότι «ο ολοκληρωτισμός ταυτίζεται με την επιβεβλημένη ομοιομορφία», το εγχείρημα της Τράπεζας Θεμάτων, με την απολυτότητα, την ισοπεδωτική ομοιομορφία, τον ψευδεπίγραφο εξισωτισμό και τη στέρηση της ελευθερίας της έκφρασης και της ερμηνείας, αποτελεί έναν ακόμα μηχανισμό που στρώνει τον δρόμο στο κτήνος του φασισμού! Κι αυτό δεν μπορούμε να το αγνοήσουμε και κυρίως να το επιτρέψουμε ως πολιτικοί και ως πολίτες με δημοκρατική ευαισθησία και σεβασμό στην ανθρώπινη ύπαρξη.

ΠΗΓΗ

Κώστας Αγγελάκος, Εφημερίδα των Συντακτών