Λάθη στη συγγραφή, του Γιώργου Πανόπουλου

Read more at: http://www.literature.gr/

Πολλές φορές αναρωτιόμαστε τι είναι αυτό που κάνει ένα λογοτεχνικό βιβλίο να είναι καλό, να πουλήσει χιλιάδες ή κι εκατομμύρια αντίτυπα στον κόσμο και γιατί όχι, να μεταφερθεί στη μεγάλη οθόνη. Εν Ολίγοις ψάχνουμε να βρούμε το μυστικό της επιτυχίας. 

Παρόλ’ αυτά δεν υπάρχουν μόνο συνταγές, αν υπάρχουν, αλλά υπάρχουν και λάθη που ένας επίδοξος συγγραφέας θα πρέπει να αποφεύγει. Υπάρχουν παγίδες λοιπόν, στην οδό της έμπνευσης που μοιάζουν τόσο γοητευτικές στο συγγραφέα αλλά ταυτόχρονα απωθητικές για τον αναγνώστη. Δυστυχώς τις περισσότερες φορές επειδή ο συγγραφέας κόπιασε ακόμα και γι’ αυτά του τα λάθη, του είναι δύσκολο να τα αναγνωρίσει, πόσο μάλλον να τα εξoστρακίσει από το κείμενό του. 

Ας δούμε κάποια από αυτά: 

Πρώτα απ’ όλα διαπιστώνεται σε αρκετά μυθιστορήματα ακατάπαυστη φλυαρία. Οι συγγραφείς θέλοντας να εμπλουτίσουν το κείμενό τους και να το κάνουν πιο ζωντανό περιγράφουν ένα σωρό άσχετες ιστορίες του παρελθόντος του ήρωα ή ανθρώπων που κινούνται γύρω του. Κατ’ αρχή όσο ενδιαφέρον κι αν είναι το παρελθόν ενός ήρωα, αν δεν συνδέεται άμεσα με το παρόν του, κάνει τον αναγνώστη να βαριέται. Το ίδιο ισχύει και για τις διηγήσεις των ατόμων που τον πλαισιώνουν. Ουσιαστικά το μόνο που καταφέρνουν να κάνουν αυτές οι ιστορίες είναι να κουράζουν και να αποπροσανατολίζουν τον αναγνώστη. 

Και θα σκεφτεί κανείς: δεν ενδιαφέρει η καθημερινότητα του ήρωα; Σαφώς η αποτύπωση μιας καθημερινότητας κάνει τον ήρωα πιο προσιτό και ελκύει τον αναγνώστη. Με μια ειδοποιό διαφορά ωστόσο. Η καθημερινότητα θα πρέπει να εντάσσεται ως βοήθεια ή εμπλοκή στην εξέλιξη του ήρωα. Θα πρέπει να παίζει διακριτό ρόλο στην υπόθεση. Αλλιώς μιλάμε για ένα ημερολόγιο με περιττές πληροφορίες. 

Μια άλλη τρομακτική παγίδα για τον συγγραφέα είναι η όλο και αυξανόμενη τάση παραγωγής βιβλίων με πολλά πρόσωπα και πολλές υποπλοκές. Φυσικά η δημιουργία και η καλλιέργεια πολλών χαρακτήρων αντιπροσωπεύει την πραγματικότητα καθώς ένας συνηθισμένος άνθρωπος συνδιαλέγεται με πολλά άτομα στη ζωή του κι έχει επιπλέον πολλά προβλήματα που τον απασχολούν ταυτόχρονα. Αν συμπεριλάβει κανείς και τα προβλήματα των άλλων, τότε μπορεί να φτιάξει άπειρες παράλληλες ιστορίες. Κι εδώ ακριβώς είναι η στιγμή που πρέπει να επιβληθεί μέτρο. Όσα πρόσωπα κι αν υπάρχουν και να κοσμούν την πλοκή του βιβλίου, ο αναγνώστης επιζητά εκείνο ή εκείνα τα πρόσωπα με τα οποία θα ταυτιστεί. Οι κεντρικοί ήρωες, οι πρωταγωνιστές, θα πρέπει να είναι μετρημένοι και να δίνεται ο απαραίτητος χρόνος και χώρος στον αναγνώστη να γνωρίσει αυτούς τους ήρωες. Με την παραγωγή αμέτρητων χαρακτήρων το μόνο που γίνεται είναι να μπερδεύεται. Οι παράλληλες ιστορίες είναι αναγκαίο να συνδέονται μεταξύ τους. 

Τέλος θα μιλήσουμε για πρωτοτυπία. Είναι κάτι που όλοι οι καλλιτέχνες αναζητούν. Επιθυμούν να σκεφτούν κάτι πρώτοι, να το καταγράψουν και να ενθουσιάσουν το κοινό τους. Δυστυχώς στις μέρες μας σχεδόν όλα έχουν ειπωθεί και ξαναειπωθεί. Ο συγγραφέας σήμερα οφείλει να επικεντρώνεται στο θέμα που θα επιλέξει ώστε να προσελκύσει τον αναγνώστη. Πρέπει να βρει τι είναι επίκαιρο και πώς θα το παρουσιάσει. Η πρωτοτυπία λοιπόν, δεν έγκειται στο θέμα αλλά στον τρόπο. 

Φυσικά πάνω από όλα τον πρώτο λόγο τον έχει ο αναγνώστης και ύψιστη υποχρέωση ενός συγγραφέα είναι να κοπιάζει για το έργο του.

ΠΗΓΗ

Literature.gr