Τι έμαθα τη (συγγραφική) εβδομάδα που μας πέρασε, του Γιώργου Λαγκώνα

Επτά μικρά γνωμικά – μαργαριταράκια γνώσης. Ένα για κάθε μέρα. Μπορείτε να τα δείτε και σαν χαϊκού που απευθύνονται σε όσους “καίγονται” γράφοντας, αν αυτό βοηθάει…

Ό,τι λέει η εικόνα στο πλάι. Κάποτε θα χρειαστεί να υψώσεις το μεσαίο δάχτυλο. Δεν τη γλιτώνεις. Δεν είναι πάντα εύκολο να ξεχωρίσεις το γνήσιο ενδιαφέρον (που υπαγορεύει, αν όχι επιβάλλει, την άρθρωση “άβολων αληθειών”), από την κακεντρέχεια και ενίοτε από τον πανταχού παρών παράγοντα, τη γνήσια, ανόθευτη βλακεία. Αλλά, ντάξει, αν δεν πέσεις που λένε, δεν θα μάθεις. Και άπαξ και μάθεις… κερνάς απλόχερα! Ομορφαίνει, δεν παχαίνει! 

• Κάνε όλους τους χαρακτήρες σου να θέλουν ΚΑΤΙ. Λίγη σημασία έχει το πόσο πολύπλοκο ή “φλου” είναι αυτό που γράφεις. Οι χαρακτήρες πρέπει να θέλουν κάτι, και πάνω σε αυτά τα κίνητρα να κινείται η ιστορία. Και αυτό το κάτι πρέπει να είναι σαφές, συγκεκριμένο και κατανοητό.

• Νομίζω πως το καλύτερο, όσον αφορά τις φιλοδοξίες ενός συγγραφέα για την ιστορία του, το έγραψε ο Stephen King στο εισαγωγικό σημείωμα μιας συλλογής διηγημάτων του: “Αν η ιστορία μου κατάφερε και σας κράτησε για λίγο μακριά από την τηλεόραση, αυτό το θεωρώ απόλυτη επιτυχία“. Τόσο απλά.

• Όχι, δεν είναι το ταλέντο σου (που έτσι κι αλλιώς είναι πολύ μικρότερο απ` όσο νομίζεις). Όχι, δεν είναι η έμπνευση. Έμπνευση είναι μια λέξη που επινόησαν οι γραφιάδες για να φαντάζουν σημαντικοί στα μάτια των άλλων. Είναι η ΔΟΥΛΕΙΑ, ανόητε. Ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει για όσο έχεις στρωμένο τον απαυτό σου στην καρέκλα και γράφεις. Όλα τα υπόλοιπα, χωρίς δουλειά, είναι απλώς παραμύθια της Χαλιμάς.

• “…Έμοιαζε το κρητικό ετούτο τοπίο, έτσι μου φάνηκε, με την καλή πρόζα: καλοδουλεμένο, λιγόλογο, λυτρωμένο από περιττά πλούτη, δυνατό και συγκρατημένο. Διατύπωνε με τ` απλούστερα μέσα την ουσία. Δεν έπαιζε, δεν καταδεχόταν να χρησιμοποιήσει κανένα τερτίπι, δε ρητόρευε, έλεγε ό,τι ήθελε να πει με αντρίκεια αυστηρότητα. Μα ανάμεσα από τις αυστηρές γραμμές του ξεχώριζες στο κρητικό ετούτο τοπίο απροσδόκητη ευαισθησία και τρυφεράδα -σε απάνεμες γούβες μοσκοβολούσαν οι λεμονιές κι οι πορτοκαλιές, και πέρα, από την απέραντη θάλασσα, ξεχύνουνταν αστέρευτη ποίηση…” Κι ύστερα, κάτσε Καραμήτρο να γράφεις εξυπνάδες περί συγγραφής. Όταν ο Καζαντζάκης με μόλις μια παράγραφο έχει καθαρίσει με το θέμα, μια και καλή.

• (από Καζαντζάκη ξανά): “…Έτσι φώναζα μέσα μου, κι άρχισα να γράφω. Δεν ήταν αυτό τώρα πια γράψιμο, ήταν πόλεμος, κυνήγι ανήλεο, πολιορκία και ξόρκι να ξεπροβάλει το θεριό από τη μανία του. Μαγική ιεροπραξία, αλήθεια, είναι η τέχνη, σκοτεινές ανθρωποχτόνες δυνάμεις κατοικούν στα σωθικά μας, αποτρόπαιες ορμές να σκοτώσουμε, να γκρεμίσουμε, να μισήσουμε, ν` ατιμάσουμε – κι έρχεται η τέχνη με το γλυκό σουραύλι και μας λυτρώνει…”

 

• Ίσως το πιο βασικό (και πιο δύσκολο να χωνευτεί και να εφαρμοστεί στην πράξη) tip είναι ότι οι περιττές λέξεις είναι η βασιλική οδός προς την κακή πρόζα. 

ΠΗΓΗ
Nyctophilia.gr