10 αινίγματα για την ζωή της Αγκάθα Κρίστι
«H βασίλισσα του εγκλήματος», η γυναίκα που άλλαξε το αστυνομικό μυθιστόρημα, η δημοφιλέστερη συγγραφέας όλων των εποχών, «έφυγε» στις 12 Ιανουαρίου 1976, στα 85 της.
Δέκα (ακόμα) αινίγματα από τη ζωή της
– Ποιοι συγγραφείς την επηρέασαν;
Κυρίως, ο Έντγκαρ Άλαν Πόε, και – φυσικά – ο σερ Άρθουρ Κόναν Ντόιλ, που η ίδια θεωρούσε «πατέρα του αστυνομικού μυθιστορήματος» Θαύμαζε εξίσου τα δύο μεγάλα δημιουργήματά του, τον Σέρλοκ Χολμς και τον Γουότσον, τον οποίο θεωρούσε «τελειότερο δημιούργημα και από τους δύο» «Ο Χολμς στην τελική, διαθέτει όλα τα αναγκαία υλικά μέσα ενώ ο Γουότσον– έλεγε – έχει μόνο την προσωπικότητά του : είναι ένας αξιαγάπητος, αφελής, πιστός, τρελάρας, που κάνει πάντοτε λανθασμένους χειρισμούς, διατηρώντας ένα αίσθημα θαυμασμού απέναντι σε όλα…»
– Τι σχέση είχε με τις μυστικές υπηρεσίες ;
Καμία γνωστή μέχρι σήμερα. Ωστόσο, στο μυθιστόρημά της «Ν or Μ ?» («Το κυνήγι των κατασκόπων») που κυκλοφόρησε κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ένας χαρακτήρας με το όνομα «Major Bletchley» ισχυρίζεται, πολύ πειστικά, ότι γνωρίζει απόρρητα κυβερνητικά μυστικά.. Κατά διαβολική σύμπτωση, ένας πολύ καλός φίλος της Αγκάθα Κρίστι, ο Ντίλι Νοξ, εργαζόταν σε κυβερνητική υπηρεσία, κοντά στο Bletchley Park. Θορυβημένη, η βρετανική υπηρεσία πληροφοριών (MI5) ξεκίνησε έρευνα για να διαπιστώσει αν τα μυστικά που γνώριζε ο χαρακτήρας του βιβλίου ήταν πραγματικά στοιχεία που είχε «διαρρεύσει» ο Νοξ. Φυσικά, ο Νοξ τα αρνήθηκε όλα, όμως η ΜΙ5 δεν πείστηκε. Στο τέλος, προθυμοποιήθηκε να ρωτήσει την Αγκάθα γιατί είχε διαλέξει αυτό το όνομα για τον χαρακτήρα της κι εκείνη απάντησε με τυπικό εγγλέζικο φλέγμα : «Bletchley; Αγαπητέ μου, είχε κολλήσει εκεί το τρένο μου από την Οξφόρδη στο Λονδίνο και πήρα την εκδίκησή μου δίνοντας αυτό το όνομα σε έναν από τους λιγότερο αγαπητούς μου χαρακτήρες». Περιέργως, η ΜΙ5 βρήκε την απάντηση ικανοποιητική…
– Τι κρύβει το μυστήριο των «11 χαμένων ημερών» από τη ζωή της ;
Κάποτε, η Αγκάθα Κρίστι είχε εξαφανιστεί για 11 συνεχόμενες μέρες – κι αυτό είναι το μοναδικό, μέχρι σήμερα άλυτο μυστήριο της ζωής της. Συνέβη το 1926. Λίγες μέρες μετά το θάνατο της αγαπημένης μητέρας της, η Αγκάθα ανακάλυψε ότι ο – πρώτος- συζυγός της, ο αξιωματικός της Αεροπορίας Άρτσιμπαλντ Κρίστι την απατούσε συστηματικά με τη γραμματέα του, μια ομορφούλα ονόματι Νάνσι Νιλ. Καυγάδισαν κι εκείνος της ζήτησε διαζύγιο. Στις 3 Δεκεμβρίου του 1926 η Αγκάθα φίλησε την κόρη της για καληνύχτα, μπήκε στο μικρό, διθέσιο αυτοκίνητό της και έφυγε. Το αυτοκίνητό της βρέθηκε άδειο, μερικά μίλια μακριά από το σπίτι της – στο πίσω κάθισμα, τα ρούχα της, ένα κουβάρι. Η Αγκάθα δεν ήταν πουθενά.
Επί 11 μέρες, οι εφημερίδες και το ραδιόφωνο βοούσαν.Επί 11 μέρες, 15.000 εθελοντές «χτένιζαν» την περιοχή, καθώς και το βυθό των κοντινών λιμνών. Μοιραία, οι υποψίες για το τι απέγινε η Αγκάθα, άρχισαν να βαραίνουν τον άντρα της. Όταν πια όλοι είχαν πιστέψει στην ενοχή του, εκείνη εντοπίστηκε τυχαία, σώα και αβλαβής, στο Old Swan Hotel, ένα ξενοδοχείο με σπα στο Harrogate. Η Αγκάθα Κρίστι ποτέ δεν αποκάλυψε το λόγο της εξαφάνισής της, πράγμα που έκανε τις φήμες να οργιάσουν. Είχε πάθει μερική αμνησία λόγω κάποιου ατυχήματος; Ήταν διαφήμιση για το επόμενό της βιβλίο; Προσπάθησε να εμπλέξει το σύζυγό της σε ανθρωποκτονία; Κανείς δε γνωρίζει. Πάντως ένα είναι σίγουρα : η Αγκάθα έκλεισε το δωμάτιο του ξενοδοχείου στο όνομα «Nιλ», το επίθετο της ερωμένης του συζύγου της, που αργότερα θα γινόταν και γυναίκα του. Σύντομα, όλη η Αγγλία θα μάθαινε για την απιστία του. Η «βασίλισσα του εγκλήματος» σίγουρα ήξερε να εκδικείται…
– Γιατί ξαναπαντρεύτηκε – και μάλιστα έναν αρχαιολόγο ;
Ίσως γιατί είχαν κοινά ενδιαφέροντα. Την άνοιξη του 1930, όταν ο Μαξ Μαλόουαν της ζήτησε να παντρευτούν, τη ρώτησε. «Σε πειράζει που το επάγγελμά μου είναι να βγάζω πεθαμένους από το χώμα;» Και εκείνη του απάντησε: «Καθόλου, αγάπη μου. Όπως ξέρεις, λατρεύω τα πτώματα».Πέρα απ’αυτό, ερωτεύτηκε με πάθος τον δεύτερο σύζυγο της, έναν διακεκριμένο- και 13 χρόνια μικρότερό της- Βρετανό αρχαιολόγο. Της άρεσε μάλιστα να τον συνοδεύει στις ανασκαφές του και να τον βοηθά, καθαρίζοντας τα αντικείμενα, να ταιριάζει τα θραύσματα με τα πήλινα αγγεία και να τα καταχωρεί σε καταλόγους. Τα πρωινά, έγραφε.
– Γιατί κανείς, ποτέ, δεν βρίσκει τον ένοχο στα βιβλία της ;
Διότι απλούστατα, ένα από τα αγαπημένα της κλισέ ήταν να «φορτώνει» το έγκλημα στο πρόσωπο που συγκέντρωνε τις λιγότερες υποψίες. Το 2007, ο Άγγλος sci-fi συγγραφέας Μπράιαν Άλντις, υποστήριξε σε μια συνέντευξη που έδωσε, ότι η Αγκάθα Κρίστι του είχε πει ότι έγραφε όλα τα βιβλία της ως το τελευταίο κεφάλαιο, τα διάβαζε, αποφάσιζε ποιος χαρακτήρας φάνταζε λιγότερο ύποπτος κι αμέσως μετά, επενέβαινε αναδρομικά στο κείμενο, κάνοντας τις απαραίτητες, ανεπαίσθητες μικροαλλαγές ώστε να μπορεί να «ενοχοποιήσει» αυτό τον χαρακτήρα, στο φινάλε. Αληθινά εγκληματικό…
– Ποια ήταν η γνώμη της για τον καλύτερο ήρωά της ;
Όπως συνέβη με τον Σερ Άρθουρ Κόναν Ντόιλ και τον Σέρλοκ Χολμς, και η Κρίστι σταδιακά, άρχισε να αισθάνεται αμήχανα με τον Ηρακλή Πουαρό, να τον βαριέται, να τον απεχθάνεται. Μέχρι το τέλος της δεκαετίας του ’30 θα σημείωνε στο ημερολόγιό της, πως έβρισκε «ανυπόφορο» τον ήρωα που η ίδια είχε δημιουργήσει και μέχρι το τέλος των ’60’s θα δήλωνε απερίφραστα πως ο Πουαρό ήταν ένα «εγωκεντρικό κάθαρμα». Παρ’όλα αυτά, σε αντίθεση με τον Ντόιλ, η ίδια έβλεπε τον εαυτό της λιγότερο σαν συγγραφέα και περισσότερο ως «ψυχαγωγική μηχανή», που σκοπό είχε να δίνει στο κοινό της ό,τι του άρεσε. Και το κοινό της λάτρευε τον Ηρακλή Πουαρό…
– Γιατί, ποτέ δεν «συναντήθηκαν» στα βιβλία της ο Ηρακλής Πουαρώ και η Μις Μαρπλ ;
Την απάντηση την έδωσε η ίδια σε μια παλιά συνέντευξη, που ηχογραφήθηκε και «ανακαλύφθηκε» εκ νέου το 2008. « Ο Ηρακλής Πουαρό, αυτός ο παλιο-εγωίσταρος, ασφαλώς δεν θα ήθελε κανέναν να μπλέκεται στα πόδια του, να προσπαθεί να του μάθει τη δουλειά του και να του κάνει υποδείξεις – πόσω μάλλον μια γριά γεροντοκόρη…»
– Βοήθησε ποτέ στη διαλεύκανση ενός πραγματικού εγκλήματος ;
Η ίδια όχι, τα έργα της όμως κατάφεραν να αποτρέψουν ένα. Το 1976, τη χρονιά που πέθανε η Αγκάθα, ένα κοριτσάκι 19 μηνών από το Κατάρ, μεταφέρθηκε εσπευσμένα στο νοσοκομείο Χάμερσμιθ, στο Λονδίνο, σχεδόν μισοπεθαμένο, από μια μυστηριώδη, άγνωστη αρρώστια.. Για καλή του τύχη, μια νοσοκόμα πρόσεξε πως τα συμπτώματα του παιδιού, ήταν ίδια με εκείνα που είχε το θύμα μιας δηλητηρίασης από θάλλιο στο μυθιστόρημα της Αγκάθα «Φόνοι υπό Εχεμύθεια» (σ.σ. η συγγραφέας είχε δουλέψει ως εθελόντρια νοσοκόμα στη διάρκεια του Α’Παγκοσμίου πολέμου και γνώριζε πολλά για τα δηλητήρια). Όταν το ανέφερε, οι γιατροί εξέτασαν τα επίπεδα θαλλίου στον οργανισμό του παιδιού και βρήκαν πως ήταν 10 φορές πάνω από το φυσιολογικό. Του χορήγησαν την κατάλληλη θεραπεία και το κοριτσάκι σώθηκε. Αργότερα, οι έρευνες έδειξαν πως οι γονείς του, κατά λάθος, είχαν κάνει χρήση εντομοκτόνων που περιείχαν θάλλιο.
– Γιατί είναι η δημοφιλέστερη συγγραφέας διεθνώς ;
Παρότι αυτή η ερώτηση ακούγεται ολοένα και συχνότερα, η απάντηση – όπως και στα μυστήρια της Κρίστι – είναι πως δεν υπάρχει κανένα πραγματικό μυστήριο σ’αυτό. Η «αλήθεια» (λένε καθηγητές, φιλόλογοι, βιβλιοκριτικοί κ.λπ) βρίσκεται μπροστά στα μάτια μας : ο μοναδικός «ένοχος» είναι η γραφή της Αγκάθα, το απλό, υπνωτιστικό, λογοτεχνικό της ύφος – τόσο άμεσο, αλλά και τόσο σαγηνευτικό που δεν επιτρέπει στους αναγνώστες της να παρατήσουν στη μέση οποιοδήποτε βιβλίο της. Η απόδειξη, βρίσκεται στα νούμερα : 66 αστυνομικά μυθιστορήματα, (και άλλες 14 νουβέλες, ρομάντζα, συλλογές, διηγημάτων κ.λπ) και 19 θεατρικά έργα που έχουν μεταφραστεί σε 103 γλώσσες και έχουν πουλήσει 4 δισεκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως ! Όπως συνηθίζουν να λένε οι Άγγλοι «μόνο η Βίβλος και ο Ουίλιαμ Σέξπιρ έχουν πουλήσει περισσότερα βιβλία από την Αγκάθα Κρίστι…»
– Ποιες κατηγορίες ανθρώπων διαβάζουν αστυνομικά μυθιστορήματα ; (Τι πίστευε η ίδια)
Η απάντηση βρίσκεται σε ένα δοκίμιο της δεκαετίας του 30 – χαμένο για πολλά χρόνια – όπου η Κρίστι εκθέτει τις σκέψεις της σχετικά με την τέχνη του αστυνομικού μυθιστορήματος.
«Ποιοί διαβάζουν αστυνομικά και γιατί; Κατά κανόνα, οι πολυάσχολοι. Οι εργαζόμενοι ανά την υφήλιο. Όσοι κατέχουν υψηλές θέσεις στον επιστημονικό κόσμο, ακόμα και αν δε διαβάζουν τίποτε άλλο, φαίνεται ότι βρίσκουν χρόνο για ένα αστυνομικό ∙ ίσως γιατί το αστυνομικό συνεπάγεται την απόλυτη χαλάρωση και σε παρασέρνει σε μία απόδραση από τη ρουτίνα της καθημερινότητας. Επίσης, είναι τονωτικό, όπως το παζλ, και αποτελεί μία πρόκληση για το μυαλό. Οξύνει τον νου και σε θέτει σε πνευματική εγρήγορση, γιατί για να παρακολουθήσεις από κοντά την πλοκή του, απαιτείται αυτοσυγκέντρωση. Για να ανακαλύψεις τον δολοφόνο, χρειάζεται οξυδέρκεια και ορθολογική σκέψη. Έχει ωστόσο και αθλητικό ενδιαφέρον, και μάλιστα είναι πολύ λιγότερο δαπανηρό σε σχέση με τα στοιχήματα στον ιππόδρομο ή τον τζόγο στα χαρτιά. Οι ηθικές αξίες που προβάλλει, είναι συνήθως θεμιτές και εξαιρετικά σπάνια ο κεντρικός ήρωας του βιβλίου είναι ο εγκληματίας. Το κοινωνικό σύνολο συστρατεύεται για να τον κυνηγήσει και ο αναγνώστης μπορεί να απολαύσει την καταδίωξη σε όλο της το μεγαλείο, χωρίς να μετακινηθεί από την αναπαυτική πολυθρόνα του….»
ΠΗΓΗ
ladylike.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου