ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ

Ναρκωτικά: Σφάλμα των νέων ή διαφθορά της κοινωνίας;


Το ζήτημα των ναρκωτικών μαστίζει για δεκαετίες την ελληνική κοινωνία. Το κράτος περισσότερο αναβάλλει έστω κάποια συζήτηση επί του θέματος παρά προσπαθεί να το επιλύσει, κι έτσι αφήνει να αιωρούνται σε μια κλωστή δεκάδες χιλιάδες ανθρώπινες ζωές. Ας αναλύσουμε όμως το πρόβλημα από τις ρίζες του.
Ναρκωτικές ουσίες χρησιμοποιούνταν και κατά την αρχαιότητα, είτε στην αρχαία Ελλάδα είτε σε άλλες περιοχές του κόσμου (Μεξικό, Αίγυπτος) για τελετουργικές διαδικασίες ή προσωπική χρήση. 

Η διαφορά με το σήμερα είναι ότι τότε, δεν υπήρχαν τόσες επιλογές προς χρήση, ούτε η χημική επεξεργασία του σήμερα, με αποτέλεσμα οι πρόγονοί μας να κάνουν χρήση λιγότερων ουσιών. Σήμερα, εκατοντάδες επιλογές έχουν προστεθεί στο “καλάθι” των χρηστών. Αυτό οφείλεται αφενώς στην εξέλιξη της επιστήμης και των διαφόρων νέων ειδών, αλλά και την παγκοσμιοποίηση, καθώς το άνοιγμα των συνόρων, έφερε νέες ποικιλίες και παρασκευάσματα, που δεν ήταν γνωστά σε όλες τις περιοχές του κόσμου. 

Χιλιάδες είδη ναρκωτικών, σε πολλές μορφές χρήσης περιμένουν τους χρήστες να τα προμηθευτούν. Ο πλουραλισμός υπάρχει σε πολλές κατηγορίες, όπως η τιμές, ο τρόπος εισαγωγής στον οργανισμό, ακόμη και η γεύση! Όποιο επιλέξει κανείς πάντως, ένα είναι το σίγουρο. Οι ναρκωτικές ουσίες προκαλλούν από σημαντικότατες βλάβες στον ανθρώπινο οργανισμό, έως και ΘΑΝΑΤΟ.

Ας γυρίσουμε στο θιγόμενο ζήτημα όμως. Οι ναρκομανείς στην κοινωνία μας είναι πολλοί περισσότεροι απ όσους μπορούμε να φανταστούμε. Κάποιος που λαμβάνει υπόψιν τα ποσοστά που δίνει το κράτος ή η Ε.Ε. μόνο αφελής μπορεί να είναι, καθως αυτά περιγράφουν μόνο όσους έχουν ζητήσει βοήθεια από τον ΟΚΑΝΑ, ή όσους είναι σε νοσοκομεία, κλινικές κτλ. 

Υπάρχει ένα τεράστιο νούμερο ατόμων όλων των ηλικιών όμως που ΔΕΝ είναι σε αυτές τις κατηγορίες για διάφορους λόγους. Άλλοι είναι χρήστες ελαφρών ναρκωτικών(πχ κάνναβη), άλλοι περιστασιακοί χρήστες ενώ άλλα άτομα είναι τα γνωστά σε όλους μας άτομα που κατοικούν στις πλατείες, τους δρόμους που όποτε όλοι εμείς οι “αξιόλογοι” πολίτες τους βλέπουμε, στρέφουμε αλλού το βλέμμα μας αποτροπιασμένοι…
 
Κυρίως το πρόβλημα αναπτύσεται από τη νεαρή ηλικία, όπου οι νέοι είναι αφύλακτοι και απρόσεκτοι, και δυστυχως καταλήγουν στη χρήση των ναρκωτικών ουσιών για δεκάδες λόγους, με βασικότερους την προτροπή από άλλα μέλη της παρέας, ή για να δείξουν πως “αντέχουν” να κάνουν κάτι τέτοιο. Το σοβαρό πρόβλημα σε αυτές τις περιπτώσεις είναι η απουσία της Πολιτείας, η οποία δεν δείχνει να θέλει να προστατεύσει τα παιδιά της. Αντί να προσπαθεί να επιλύσει το ζήτημα, το αφήνει στην τύχη του. Αυτό που πρέπει να αντιληφθούν όμως οι άνθρωποι που βρίσκονται στην εξουσία, είναι ότι δεν μιλάμε για ένα απλό ζήτημα, αλλά ένα καίριο και σοβαρότατο πρόβλημα με τεράστιες διαστάσεις. Ας αποτιμήσουμε όμως το “έργο” αντιμετώπισης της πολιτείας.

Το κράτος κυρίως μέσα από τα σχολεία προσπαθεί να αναδείξει ότι τα ναρκωτικά προκαλούν βλάβες κτλ. Συχνά-πυκνά λοιπόν, στα σχολεία εμφανίζονται άνθρωποι οι οποίοι δίνουν ομιλίες και προσπαθούν να διαδώσουν στα παιδιά ότι τα ναρκωτικά δεν είναι καλά, ότι γίνομαστε κακοί άνθρωποι αν τα χρησιμοποιήσουμε ότι.. ότι.. ΑΗΔΙΕΣ. Όλοι αυτοί οι “γνώστες” και ρήτορες που δίνουν αυτές τις διαλέξεις δεν επιτυγχάνουν απολύτως τίποτα. Οι μαθητές είτε παιζουν με τα κινητά τους, είτε περιμένουν πως και πως να τελειώσει η ομιλία και να φύγουν… Τα παιδιά βαριούνται να ακούν κάποιον καλοντυμένο να αραδιάζει λέξεις δίχως νόημα με βαρετό τρόπο καθώς δεν κεντρίζεται το ενδιαφέρον ενός έφηβου με στυγνή θεωρία και απολυταρχισμό στις απόψεις.

Σαν δεύτερο “μέσο πάλης”, τα κράτη σχεδόν σε όλο τον κόσμο απαγόρευσαν τη χρήση ναρκωτικών ουσιών. Το αποτέλεσμα στην Ελλάδα είναι τουλάχιστον απωκαρδιωτικό. Όποιοσδήποτε, όποτε θελήσει, με όσα χρήματα έχει μπορεί να προμηθευτεί τα πάντα. Υπάρχει επίσης ατιμωρισία στους διακινητές μεγάλων ποσοτήτων, και όλα αυτά σκεπάζονται υπό την αιγίδα της ελληνικής αστυνομίας στο εσωτερικό της οποίας ουκ ολίγες είναι οι περιπτώσεις (που δημοσιεύτηκαν) αστυνομικών-διακινητών ναρκωτικών. Η χώρα είναι πραγματικά ένας παράδεισος, μια ουτοπία που όλοι οι χρήστες θα ήθελαν να είχαν γεννηθεί εδώ.

Η κοινωνία σαφώς και έχει μια εδραιωμένη θέση γύρω από το ζήτημα. Στις περισσότερες περιπτώσεις ακούμε το κλασσικο: “Ο x χρήστης ήταν κακό παιδί από μικρός” ή “Με τις παρέες που έκανε, λογικό να καταντήσει ναρκωμανής”. Οι απόψεις αυτές φυσικά δεν αντανακλούν στο σύνολο, είναι όμως σημαντικό ποσοστό, που ας μην γελιόμαστε, όλοι μας κάποια στιγμη έστω έχουμε σκεφτεί κάτι παρόμοιο. Το ερώτημα όμως είναι: Φταίνε οι νέοι και οι παρέες τους;

Η απάντηση είναι δύσκολο να βρεθεί εάν κοιτάμε τα πράγματα με τις αγαπημένες μας παρωπίδες στα ματια… Στην πραγματικότητα η ίδια η κοινωνία προωθει τη χρήση ναρκωτικών. Πως; Μα φυσικά με την αποστροφή που δείχνει στα άτομα αυτά. Όταν κάποιον τον διώχνεις από τον περίγυρό σου, είναι λογικό να ψάξει να βρει ομοίους του για να κοινωνικοποιείται. Με αυτό τον απλό αλλά μοιραίο τρόπο κινούνται τα πράγματα από τις απαρχές του ανθρώπινου γένους. Είναι φυσικό λοιπόν να υπάρχουν ομάδες πληθυσμού αποκομμένες από τον υπόλοιπο κόσμο, γιατί παραμερίστηκαν.

Η επίλυση του ζητήματος δεν είναι δυνατόν να πραγματοποιηθεί μέσα από δύο γραμμές, παρόλα αυτά μπορούν να υπάρξουν κατευθυντήριες γραμμές. Η απλή ανασκόπιση του ορισμού των ναρκωτικών στα σχολεία πρέπει να σταματήσει. Θα ήταν πιο εποικοδομητηκό εάν οι μαθητές σταδιακά και με ειδικό μάθημα να μάθαιναν τις παρενέργειες, τα προβλήματα, τις επιπτώσεις και αργότερα να έβλεπαν χρήστες τελικού σταδίου προκειμένου να αντιληφθούν πόσο σοβαρό είναι το θέμα. Όσοι αναγνώστες ένιωσαν άβολα με το παραπάνω, πιθανόν θεωρούν πιο λογικό να βλέπει το παιδί τους αίμα και βία στις καθημερινές βραδυνές ταινίες…

Ακόμη, το Κράτος οφείλει να τραβήξει αποφασιστικά μια κόκκινη γραμμή στις εισαγωγές και εξαγωγές ναρκωτικών ουσιών. Να πραγματοποιηθούν επιχειρήσεις σε όλες αυτές τις γνωστές περιοχές ανα την επικράτεια οι οποίες παράγουν ναρκωτικά καθώς και οι συλληφθέντες διακινητές-μη χρήστες να δικάζονται παραδειγματικά. Επίσης το Σώμα της Αστυνομίας οφείλει να κόψει όλα εκείνα τα σάπια μέλη του, ειδάλως πάντα θα υπάρχει η λεγόμενη “ρετσινιά” και ποτέ δεν θα γίνουν ουσιαστικά βήματα προς την αντιμετώπιση του προβλήματος. Τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης είναι πολύ σημαντικό να συμβάλλουν είτε δείχνοντας διάφορα τηλεοπτικά σποτάκια με μηνύματα που θα αφυπνήσουν τον κόσμο είτε σταματώντας άμεσα την προβολή “προτύπων” χρηστών ναρκωτικων. 

Όσον αφορά το θέμα της περίθαλψης των ασθενών, είναι ζωτική ανάγκη να δοθούν περισσότερα κρατικά κονδύλια στις κλινικές αποτοξίνωσης, προκειμένου να γίνεται πιο εύκολα αρχικά η αποτοξίνωση και έπειτα η επανένταξη των ατόμων αυτών στην κοινωνία.

Κλείνοντας θα ήθελα να επισημάνω ότι οφείλουμε σαν κοινωνία να μαθαίνουμε από τα λάθη του παρελθόντος. Να σταματήσουμε να θεωρούμε ξένο σώμα κάποιον που κάνει χρήση ναρκωτικων. Τα άτομα αυτά πρεπει να επανενταχθούν στην κοινωνία και να βοηθηθούν και από εμάς αλλά και από την Πολιτεία. Τα ναρκωτικά δεν είναι παιχνίδι, και προπαντός δεν είναι μια “τρέλα” της νεολαίας. Κυμαίνεται σε όλα τα ηλικιακά επίπεδα και αφορά όλους μας. 

Τα ναρκωτικά είναι κοινωνικό πρόβλημα, όχι προσωπικό, και θα λυθεί μόνο εάν η κοινωνία συνεργαστεί με τους φορείς. Και ας μην ξεχνάμε ότι όσο μεγεθύνεται το ζήτημα και περισσότερος κόσμος κάνει χρήση, τόσο αυξάνονται οι πιθανότητες κρουσμάτων και στον δικό μας οικογενειακό ή φιλικό κύκλο…
Και τότε, ποιος θα κρίνει ποιόν;



ΠΗΓΗ
Μηνάς Λυριστής