Γράφει ο Παντελής Λιάκας:
1. Ο πατέρας του Σαίξπηρ απασχολήθηκε σε πολλές διαφορετικές θέσεις εργασίας, ενώ σε μια πληρωνόταν για να πίνει μπίρες.
Γιός ενός αγρότη ενοικιαστή, ο Τζον Σαίξπηρ έφτασε στο Stratford-upon-Avon το 1551 και άρχισε να ασχολείται με διάφορα επαγγέλματα, όπως την πώληση δερμάτινων ειδών, μαλλιού, βύνης και καλαμποκιού. Το 1556 διορίστηκε επίσημα δοκιμαστής αγγλικής μπύρας του δήμου, που σημαίνει ότι ήταν υπεύθυνος για τον έλεγχο του ψωμιού και της βύνης. Την επόμενη χρονιά έκανε άλλο ένα μεγάλο βήμα στην κοινωνική σκάλα καθώς παντρεύτηκε την Mary Arden, την κόρη ενός αριστοκράτη αγρότη, που έτυχε να είναι πρώην αφεντικό του πατέρα του. Ο Τζόν αργότερα έγινε τοκογλύφος και απασχολήθηκε σε μια σειρά από δημοτικές θέσεις, υπηρετώντας πολλές φορές ως και τον δήμαρχο του Stratford. Στο 1570 περιέπεσε σε οικονομικό χρέος, το οποίο του προκάλεσε νομικά προβλήματα, για λόγους που παραμένουν ασαφείς.
2. Ο Σαίξπηρ παντρεύτηκε μια ηλικιωμένη γυναίκα που ήταν έγκυος τριών μηνών.
Τον Νοέμβριο του 1582, ο 18 ετών William παντρεύτηκε την Anne Hathaway, κόρη ενός αγρότη που ήταν οκτώ χρόνια μεγαλύτερή του. Αντί για τις συνήθεις τρεις φορές, η πρόθεση του ζευγαριού να παντρευτεί ανακοινώθηκε μόνο μια φορά στην εκκλησία, απόδειξη ότι η ένωση είχε κανονιστεί εσπευσμένα λόγω της προβληματικής διαταραχής της Anne στα φρύδια των ματιών. Έξι μήνες μετά από το γάμο, ο Σαίξπηρ έκανε μια κόρη, την Susanna και τα δίδυμα Hamnet και Judith ακολούθησαν τον Φεβρουάριο του 1585. Λίγα είναι γνωστά για τη σχέση μεταξύ του William και της Anne, εκτός από ότι συχνά ζούσαν χώρια και αυτός της κληροδότησε μόνο το ”δεύτερο καλύτερο κρεβάτι του” στη διαθήκη του.
3. Οι γονείς του Σαίξπηρ ήταν μάλλον αγράμματοι, και τα παιδιά τους σίγουρα θα γίνονταν το ίδιο.
Κανείς δεν ξέρει σίγουρα, αλλά είναι πολύ πιθανό ότι ο John και η Mary Σαίξπηρ δεν έμαθαν ποτέ να διαβάζουν ή να γράφουν, όπως παρατηρείται στους ανθρώπους του κύρους τους, κατά τη διάρκεια της ελισαβετιανής εποχής. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι τα κοινωνικά καθήκοντα του John προυπέθεταν βασική παιδεία, αλλά σε κάθε περίπτωση ο ίδιος πάντα υπέγραφε το όνομά του με ένα σημάδι. Ο William, από την άλλη πλευρά, συμμετείχε στο τοπικό γυμνάσιο του Στράτφορντ, και έμάθε ανάγνωση, γραφή και λατινική γλώσσα. Η σύζυγός του και τα δύο παιδιά τους, που έζησαν μέχρι την ενηλικίωσή τους, Susanna και Judith, πιστεύεται ότι ήταν αναλφάβητοι, αν λάβουμε υπόψη ότι η Susanna μπορούσε μόνο να σχηματίσει την υπογραφή της.
4. Κανείς δεν ξέρει τι έκανε ο Σαίξπηρ μεταξύ των ετών 1585 και 1592.
Απογοητευμένος από τους βιογράφους του, ο Σαίξπηρ εξαφανίζεται μεταξύ των ετών 1585, όταν έγινε η βάπτιση των δίδυμων παιδιών του, και 1592, όταν ο θεατρικός συγγραφέας Robert Greene τον καταδίκασε σε ένα φυλλάδιό του ως «τυχάρπαστο κοράκι”. Η προσβολή αυτή αποκαλύπτει ότι είχε ήδη κάνει ένα όνομα στη σκηνή του Λονδίνου μέχρι τότε. Τι έκανε ο νιόπαντρος πατέρας με την μελλοντική του λογοτεχνική εικόνα κατά τη διάρκεια των επτά αυτών χαμένων χρόνων; Οι ιστορικοί εκτιμούν ότι εργάστηκε ως δάσκαλος, σπούδασε νομικά, ταξίδεψε σε ολόκληρη την ηπειρωτική Ευρώπη ή προσχώρησε σε ένα θίασο, που περνούσε μέσα από το Stratford. Σύμφωνα με έναν απολογισμό του 17ου αιώνα, έφυγε από τη γενέτειρά του μετά από λαθροθηρία ελαφιών στο κτήμα ενός τοπικού πολιτικού.
5. Τα θεατρικά έργα του Σαίξπηρ προσφέρουν τις πρώτες γραπτές παρουσίες μιας σειράς εκατοντάδων γνωστών όρων.
Ο William Shakespeare πιστεύεται ότι έχει επηρεάσει την αγγλική γλώσσα, περισσότερο από κάθε άλλο συγγραφέα της ιστορίας,ή τουλάχιστον, την εκλαΐκευσηόρων και φράσεων που εξακολουθούν τακτικά να αναφύονται στην καθημερινή συνομιλία. Τα παραδείγματα περιλαμβάνουν λέξεις “της μόδας” (“Τρωίλος και Χρυσηίδα”), “υποκριτική” (“Με το ίδιο μέτρο”), “βολβό του ματιού” (“Όνειρο Θερινής Νυχτός”) και “έλλειψη λαμπρότητας” (“Όπως σας αρέσει”) και εκφράσεις όπως: «διαφυγόν συμπέρασμα” (“Οθέλλος”), “σε ένα τουρσί” (“Η Τρικυμία”), “καταδίωξη άγριας χήνας” (“Ρωμαίος και Ιουλιέτα”) και “μονομιάς” (“Μάκβεθ”). Επίσης, πιστώνεται με την επινόηση των ονομάτων Olivia, Miranda, Jessica και Cordelia, τα οποία έχουν γίνει κοινά όλα αυτά τα χρόνια (όπως και άλλα, όπως Nerissa και Titania, που δεν έχουν γίνει κοινά).
6. Πιθανώς δεν προφέρουμε το όνομα του Σαίξπηρ σωστά- επίσης είναι πιθανό ότι δεν το έκανε ούτε ο ίδιος.
Πηγές από τη διάρκεια ζωής του Σαίξπηρ αποτυπώνουν το επίθετό του με περισσότερους από 80 διαφορετικούς τρόπους, που κυμαίνονται από το “Shappere” ως το “Shaxberd.” Από ένα σύνολο υπογραφών που έχουν διασωθεί, ο βάρδος ποτέ δεν έγραφε το όνομά του “William Shakespeare,” ενώ χρησιμοποιούσε παραλλαγές ή συντομογραφίες, όπως «Willm Shakp,” “William Shakespeare” και “William Shakspeare”. Ωστόσο, είναι γραμμένο ως Σαίξπηρ και πιστεύεται ότι προέρχεται από την παλιά αγγλική φράση “schakken” (“να κραδαίνουν”) και “Speer” (“δόρυ”), και πιθανώς αναφέρεται σε ένα συγκρουσιακό/αντιπαραθετικό ή διαλεκτικό πρόσωπο.
7. Ο επιτάφιος του Σαίξπηρ αποσόβησε τους επίδοξους ληστές του από τον τάφο του με μια κατάρα.
Ο William Shakespeare πέθανε στις 23 Απριλίου του 1616, στην ηλικία των 52 ετών, καθόλου κακό για μια εποχή όπου ο μέσος όρος του προσδόκιμου ζωής κυμαίνεται μεταξύ 30 και 40 ετών. Εμείς ποτέ δεν θα μπορέσουμε να ξέρουμε τι τον σκότωσε, αν και κάποιος γνωστός του έγραψε ότι ο βάρδος αρρώστησε μετά από μια νύχτα μεγάλης κατανάλωσης οινοπνεύματος με τον συνάδελφο και θεατρικό συγγραφέα Μπεν Τζόνσον. Παρά τον άμεσο θάνατό του, ο Σαίξπηρ υποθετικά είχε εξασφαλίσει τα μέσα για να περιφράξει τον επιτάφιό του πάνω από τον τάφο του, που βρίσκεται μέσα σε μια εκκλησία του Stratford. Ο επιτάφιος προορίζεται να ματαιώσει τα σχέδια πολυάριθμων ληστών οι οποίοι λεηλάτησαν τα νεκροταφεία της Αγγλίας εκείνη την εποχή, ο στίχος έχει ως εξής:
Καλέ φίλε, για όνομα του Θεού συγκρατήσου,
Και μην σκάψεις τη σκόνη, την κλεισμένη εδώ μέσα.
Ευλογημένος όποιος λυπηθεί τούτες τις πέτρες,
Καταραμένος όποιος τα κόκαλά μου ανασαλέψει.
Θα πρέπει να πιάνει το κόλπο, αφού τα λείψανα του Σαίξπηρ ακόμα να συληθούν.
8. Ο Σαίξπηρ υποθέτουμε ότι φορούσε ένα χρυσό σκουλαρίκι.
Η άποψη μας σχετικά με την εμφάνιση του William Shakespeare, προέρχεται από διάφορα πορτρέτα του 17ου αιώνα, που μπορεί να είναι ή να μην είναι εκεί ζωγραφισμένος, καθώς ο ίδιος ο βάρδος κάθεται πίσω από τον καμβά. Σε μία από τις πιο διάσημες παραστάσεις, γνωστό ως το ”πορτρέτο του Chandos”, το αντικείμενο έχει μια πλήρη γενειάδα, σημάδια τριχόπτωσης, χαλαρωμένο πουκάμισο, γραβάτα και ένα λαμπερό χρυσό σκουλαρίκι να κρέμεται από το αριστερό αυτί του. Ακόμη και πριν τον Σαίξπηρ, τα σκουλαρίκια για τους άνδρες ήταν μοντέρνα χαρακτηριστικά ενός μποέμ τρόπου ζωής, όπως αποδεικνύεται από τις εικόνες των άλλων καλλιτεχνών ελισαβετιανής εποχής. Η μόδα μπορεί να έχει εμπνευστεί από τους ναυτικούς, οι οποίοι έφεραν ένα μόνο χρυσό σκουλαρίκι προκειμένου να καλύψουν τα έξοδα κηδείας τους σε περίπτωση που έχαναν τη ζωή τους στη θάλασσα.
9. Στη Βόρεια Αμερική 200 εκατομμύρια ψαρόνια οφείλουν ευγνωμοσύνη στον Σαίξπηρ για την ύπαρξή τους.
Τα έργα του Σαίξπηρ περιέχουν περισσότερες από 600 αναφορές σε διάφορα είδη πουλιών, από κύκνους και περιστέρια μέχρι σπουργίτια και γαλοπούλες. Το ψαρόνι-ένα λαμπερό πουλί, προέρχεται από την Ευρώπη και τη δυτική Ασία- ενώ κάνει μόνο μία εμφάνιση στο έργο “Henry IV, Part 1″. Το 1890 ένας Αμερικανός που ονομάζεται Eugene Schiffelin αποφάσισε να εισάγει κάθε είδος πουλιού και αναφέρθηκε στο έργο του Σαίξπηρ στο οποίο απουσιάζουν τα συγκεκριμένα πτηνά από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Ως μέρος αυτού του έργου, που κυκλοφόρησε, δύο σμήνη των 60 ψαρονιών βλέπουμε να πετούν στο πάνω από το Central Park της Νέας Υόρκης. Εκατόν είκοσι χρόνια αργότερα, το ιδιαίτερα ευπροσάρμοστο είδος βρίσκεται πάνω από τους ουρανούς, επεμβαίνει και οδηγεί κάποια εγγενή πουλιά στο χείλος της εξαφάνισης.
10. Μερικοί άνθρωποι πιστεύουν ότι ο Σαίξπηρ ήταν μια απάτη.
Πώς ένας επαρχιώτης αστός που ποτέ δεν είχε πάει στο κολέγιο ή ποτέ δεν είχε αποτολμήσει να πάει έξω από το Stratford τόλμησε να γίνει ένας από τους πιο παραγωγικούς, κοσμικούς και εύγλωττους συγγραφείς στην ιστορία; Ενώ ήταν ακόμα νωρίς στην καριέρα του, ο Σαίξπηρ εμφανίζει στις ιστορίες του μια βαθιά γνώση των διεθνών υποθέσεων, των ευρωπαϊκών πρωτευουσών και της ιστορίας, καθώς και μια εξοικείωση με το βασιλικό δικαστήριο και την υψηλή κοινωνία. Για το λόγο αυτό, ορισμένοι θεωρητικοί έχουν προτείνει ότι ένας ή περισσότεροι συγγραφείς που επιθυμούν να αποκρύψουν την πραγματική τους ταυτότητα χρησιμοποιούν το πρόσωπο του Ουίλιαμ Σαίξπηρ ως ένα μέτωπο. Στους προτεινόμενους υποψήφιους περιλαμβάνονται οι Edward De Vere, Francis Bacon, Christopher Marlowe και Mary Sidney Herbert. Οι περισσότεροι μελετητές και λογοτεχνικοί ιστορικοί παραμένουν επιφυλακτικοί σχετικά με αυτή την υπόθεση, αν και πολλοί υποψιάζονται ότι ο Σαίξπηρ μερικές φορές συνεργάστηκε με άλλους συγγραφείς.
Λιάκας Παντελής, Literature.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου